Monuments
Πόσες και πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το 1988; Και πόσες μπαντάρες εξαφανίστηκαν μετά από μόλις ένα δίσκο; Αμέτρητες, ακόμα και αν συνδυάσεις και τις δύο παραπάνω παραμέτρους. Οι Αμερικανοί Heretic είναι μια Power metal μπάντα με ισάρρυθμη και ισόβαθμη κατανομή των δυο αυτών χαρακτηριστικών. Και το ΄΄Breaking Point΄΄ μια speedαριστή κατρακύλα στην μήτρα των αιολόμορφων ρίφς.
Αν έχει κανείς αμφιβολία σχετικά με το ότι η μεγαλομανία τιμωρείται, δεν έχει παρά να γυρίσει πίσω στο 1991, χρονιά κατά την οποία στην εμπορική ροκ σκηνή υπερκυριαρχούσαν δύο μπάντες: Οι Metallica, των οποίων το "Black album" πούλαγε σαν ζεστό κρουασάν βουτύρου, και οι Guns n’ roses, που είχαν ήδη σημαιοστολιστεί την τεράστια επιτυχία του "Appetite for destruction" (1987).
Πιστεύω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δουλειά που έχει κυκλοφορήσει ποτέ κάτω από το όνομα των Rainbow. Δίχως να θέλω να κακοκαρδίσω τους πολυάριθμους θαυμαστές του "Rising" ή ακόμα και του "Ritchie Blackmore’s Rainbow", το "Long live rock n’ roll" είναι κατά τη γνώμη μου η μεγάλη στιγμή της συνεργασίας του τρίδυμου Blackmore / Dio / Powell.
Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης που οδήγησε στα άκρα τη rock n’ roll ερμηνεία, αυτός δεν είναι άλλος από τον Alice Cooper, που το 1975 είχε ξεμείνει μόνος, προσπαθώντας να κτίσει μία νέα καριέρα - μέχρι τότε, ως "Alice Cooper" παρουσιαζόταν όλο το συγκρότημα στο οποίο τραγουδούσε ο Alice. Με τον οραματιστή Bob Ezrin στα πλήκτρα, καθώς και πίσω από την κονσόλα, και με τη συμμετοχή σπουδαίων μουσικών, όπως ο Tony Levin στο μπάσο και ο Dick Wagner στην κιθάρα, το "Welcome to my nightmare" δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ξεχωριστό.
Ένα πράγμα που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι γιατί οι Kiss της λεγόμενης "χρυσής περιόδου" (1974-1978) θεωρούνται ως πρωτοπόροι του heavy metal. Στα δικά μου αφτιά, η μπογιατισμένη νεοϋορκέζικη μπάντα στα 70s έπαιζε, εκτός λίγων εξαιρέσεων, ένα ενδιαφέρον hard blues ιδίωμα που χρωστούσε πολλά στους Rolling Stones, αλλά και στη glam rock σκηνή της Αμερικής, στην οποία τότε δέσποζαν οι New York Dolls. Επίσης, σαφείς αναφορές διακρίνει κανείς και στην μπάντα του Alice Cooper, που ομοίως επιδιδόταν σε ένα επιτυχημένο πάντρεμα των blues με το hard rock.
Πιστεύω ότι η γοητευτική, σχεδόν "μυθική", ιστορία των Savatage είναι εν πολλοίς γνωστή στον μεταλλικό κόσμο, παρόλα αυτά μπορούμε να την επαναλάβουμε εδώ: Με την κυκλοφορία του άστοχου "Fight for the rock" (1986), οι Savatage γνώρισαν την ανυποληψία του κοινού και της κριτκής, αποφασίζοντας τελικά να διαλύσουν. Τα αδέφρια Oliva, η ραχοκοκαλιά της μπάντας μαζί με τον παραγωγό/συνθέτη Paul O’Neill, ήταν έτοιμα να τραβήξει το καθένα τον δρόμο του (ο Jon μάλιστα προοριζόταν για τραγουδιστής των...
Οι Death, το πνευματικό τέκνο του Chuck Schuldiner (1967-2001), δεν ήταν ποτέ, ή τουλάχιστον σχεδόν ποτέ, μία death metal του μέσου όρου.
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει το prog rock; Όσοι ακούτε Yes, Genesis και Jethro Tull γνωρίζετε πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο είδος έδωσε πολλά διαμάντια, άλλα ακατέργαστα, άλλα κατεργασμένα. Ωστόσο, μετά το 1975, η εμπορική επιτυχία του prog έπεσε κατακόρυφα, και σε πολλές περιπτώσεις οι πτώσεις στις πωλήσεις πήγαν χέρι χέρι και με την ποιοτική παρακμή των prog συγκροτημάτων. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, οι Rush ακολούθησαν την ακριβώς αντίθετη πορεία.
Για να είμαι ξεκάθαρος ευθύς εξαρχής, το "Moving pictures" είναι για εμένα ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η ιδιοφυής Καναδική μπάντα που ακούει στο όνομα Rush.