Monuments
Θυμάμαι σαν σήμερα να κυκλοφορεί το Serenades και να μου το πασάρουν σε μια αντιγραμμένη κασσέτα οι παλιότεροι μεταλλάδες της παρέας. Και λίγες μέρες αργότερα με κοροιδεύανε που στην ερώτηση ποιά τραγούδια μου άρεσαν, τους απαντούσα το J’ai fait une promesse(μαζί με Sweet Tears και Sleepless). Δεν είμουν μάλλον αρκετά σκληρός τότε. Ίσως να μην είχα και ενθουσιαστεί και τόσο πολύ. Και μετά βγήκε το The Silent Enigma.... Άμεση αγορά, εκατοντάδες ακούσματα, παντοτινή συνοδεία σε άπειρες στιγμές. Αγαπημένος μου υποκειμενικά και κάποτε θα του κάνω κατάθεση ψυχής.
Μια από τις παλιότερες και καλύτερες death metal μπάντες του πλανήτη μας. Όσα και να τους σούρουμε, έχουν κάνει το death metal γνωστό σε πολύ κόσμο, σχετικό και μή και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Αν μας επιτρεπόταν να χωρίζαμε την δισκογραφία τους και την ιστορία τους σε δυό μέρη, λογικά το κόψιμο θα γινόταν σε σχέση με τους τραγουδιστές τους, τους κυρίους Chris Barnes (1988-1995) και τον μετέπειτα και τωρινό τους, George Fisher.
Έχεις κάνει κριτική σε πολλούς δίσκους, αλλά κάποια στιγμή σου δίνεται η αφορμή να το φιλοσοφήσεις: "Τι κάνει τελικά έναν καλό δίσκο; Οι συνθέσεις, η παραγωγή, η γενική αισθητική; Κι εγώ τελικά τι βαθμολογώ; Καλά τραγούδια με χάλια παραγωγή τι μας κάνουν; Και αντιστρόφως: Τέλεια παραγωγή με μέτρια τραγούδια;"
Ο Βασιλιάς είναι ακόμα ζωντανός. Ζήτω ο Βασιλιάς. Μια φωνή που με την πρωτη επαφή σου μαζί της την κατατάσσεις σε λατρεία ή απέχθεια. Αν ανήκεις στους πρώτους είσαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχεις να κερδίσεις πολλά από την μουσική τους. O Kim Petersen (ο King Diamond δηλαδή) είναι ένας ευφυής άνθρωπος.
Οι Sadus έμειναν στην ιστορία σαν το συγκρότημα του Steve DiGiorgio. Οι πρώτοι 3 δίσκοι τους θεωρούνται υπερκλασσικοί. Ειναι η εποχή που ήταν κουαρτέτο σαν μπάντα, με δυο κιθάρες (αργότερα αποχώρησε ο Rob Moore και έχουν μείνει μέχρι και σήμερα τριο. Ο τέταρτος δίσκος του είναι ο πιο τεχνικός/προοδευτικός από όλους και ακόμα και αν δεν φ΄τανει σε ποιότητα τους τρεις πρώτους, προσωπικά μου αρέσει τα μάλα. Το ’’Out Of Blood’’ του 2006 δεν είναι κακός δίσκος αλλά δεν θα λείψει σε κανέναν ούτε θα τον πρότεινα σε κάποιον για να ασχοληθεί μαζί τους.
Οι Blind Illusion αναφέρονται με περηφάνια σε λίστες για κορυφαία ντεμπούτα, σε συγκροτήματα με ένα μόνο δίσκο που είναι θεικό (πλέον το χάσανε αυτό με το παντόφλα που κυκλοφόρησαν το 2010), ;ή ως μια από τις καλύτερες Thrash Metal μπάντες. Μέλη των Blind Illusion την εποχή του ’’The Sane Asylum ’’διετέλεσαν ο Larry LaLonde (κιθαρίστας των Possessed πριν προσψωρήσει στους B.I.), o Les Claypool των πασίγνωστων Primus και βεβαίως ο Mark Biedermann στις κιθάρες και φωνή. Πραγματικά άξιοι όλοι τους.
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το "Load", και τελώντας σε μερική αποσύνθεση, αποπροσανατολισμένοι και συναισθηματικά ευάλωτοι, οι Metallica κυκλοφόρησαν το 1997 τον πιο αδιάφορο ίσως δίσκο της καριέρας τους. Όπως και ο προκάτοχός του, έτσι και ο παρών δίσκος κινείται σε ένα μουσικό ύφος που ορίζεται δύσκολα, αφού συνδυάζει το 70s ρετρό με το alternative, με σποραδικές επιρροές από τον χώρο του doom.
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη απόδειξη ότι η υπερβολική επιτυχία κάνει κακό, από την περίπτωση του "Black album" (1991), που κυριολεκτικά έριξε τους Metallica στο χειρότερο δυνατό τέλμα, αφού πρώτα τους έκανε ισόθεους, γεμίζοντάς τους με τόσο χρήμα και δόξα, όσο δεν θα δει ποτέ όλος ο ελληνικός λαός μαζί. Το αποτέλεσμα: Οι τέσσερις μουσικοί περιόδευσαν κοντά τρία χρόνια για την προώθησή του, περισσότερο απολαμβάνοντας την ηδονή της κυριαρχίας, παρά ανησυχώντας για τις πωλήσεις του παιδιού τους. Κι όταν ήρθε η ώρα να κάνουν το επόμενο βήμα... αποσύνθεση!
Με το "Metallica" (ή "Black album", αν προτιμάτε), οι Metallica κατέκτησαν τον κόσμο. Πρόκειται για έναν δίσκο που πούλησε τα λιγδωμένα άντερά του σε Ευρώπη και Αμερική, επιτρέποντας έτσι στο σχήμα να οργώσει κάθε πιθανή σπιθαμή του γνωστού κόσμου στην περιοδεία που επακολούθησε και η οποία διήρκεσε κοντά τρία χρόνια (ο δρόμος τους έφερε και από Ελλάδα). Όλα τούτα τα θαυμαστά έγιναν πραγματικότητα χάρη στις εξαιρετικές συνθέσεις που απαρτίζουν τον δίσκο, αλλά και στην πανέξυπνη παραγωγή του δαιμόνιου Καναδού Bob Rock, ο οποίος ήξερε πολύ καλά πώς να φτιάξει τον ήχο που άρεσε στις μάζες.
Το "Master of puppets" του 1986 είχε αφήσει μία γλυκόπικρη γεύση στους Metallica: Από τη μία, τους είχε βάλει στη χορεία των σημαντικών συγκροτημάτων, σε αντάλλαγμα όμως, η μοίρα είχε πάρει τη ζωή του ιδιοφυούς Cliff Burton με τον πλέον άδικο τρόπο. Όταν καταλάγιασε ο πόνος στα στήθη των τριών συντρόφων του, αυτοί βγήκαν ες άγραν του αντικαταστάτη του, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Jason Newsted (πρώην Flotsam and Jetsam). Ως επιβράβευση για την εκλογή του, οι νέοι συνάδελφοί του φρόντισαν να σβήσουν σχεδόν ολοσχερώς το μπάσο από την τελική μίξη του επόμενου δίσκου τους.