Monuments
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη απόδειξη ότι η υπερβολική επιτυχία κάνει κακό, από την περίπτωση του "Black album" (1991), που κυριολεκτικά έριξε τους Metallica στο χειρότερο δυνατό τέλμα, αφού πρώτα τους έκανε ισόθεους, γεμίζοντάς τους με τόσο χρήμα και δόξα, όσο δεν θα δει ποτέ όλος ο ελληνικός λαός μαζί. Το αποτέλεσμα: Οι τέσσερις μουσικοί περιόδευσαν κοντά τρία χρόνια για την προώθησή του, περισσότερο απολαμβάνοντας την ηδονή της κυριαρχίας, παρά ανησυχώντας για τις πωλήσεις του παιδιού τους. Κι όταν ήρθε η ώρα να κάνουν το επόμενο βήμα... αποσύνθεση!
Με το "Metallica" (ή "Black album", αν προτιμάτε), οι Metallica κατέκτησαν τον κόσμο. Πρόκειται για έναν δίσκο που πούλησε τα λιγδωμένα άντερά του σε Ευρώπη και Αμερική, επιτρέποντας έτσι στο σχήμα να οργώσει κάθε πιθανή σπιθαμή του γνωστού κόσμου στην περιοδεία που επακολούθησε και η οποία διήρκεσε κοντά τρία χρόνια (ο δρόμος τους έφερε και από Ελλάδα). Όλα τούτα τα θαυμαστά έγιναν πραγματικότητα χάρη στις εξαιρετικές συνθέσεις που απαρτίζουν τον δίσκο, αλλά και στην πανέξυπνη παραγωγή του δαιμόνιου Καναδού Bob Rock, ο οποίος ήξερε πολύ καλά πώς να φτιάξει τον ήχο που άρεσε στις μάζες.
Το "Master of puppets" του 1986 είχε αφήσει μία γλυκόπικρη γεύση στους Metallica: Από τη μία, τους είχε βάλει στη χορεία των σημαντικών συγκροτημάτων, σε αντάλλαγμα όμως, η μοίρα είχε πάρει τη ζωή του ιδιοφυούς Cliff Burton με τον πλέον άδικο τρόπο. Όταν καταλάγιασε ο πόνος στα στήθη των τριών συντρόφων του, αυτοί βγήκαν ες άγραν του αντικαταστάτη του, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Jason Newsted (πρώην Flotsam and Jetsam). Ως επιβράβευση για την εκλογή του, οι νέοι συνάδελφοί του φρόντισαν να σβήσουν σχεδόν ολοσχερώς το μπάσο από την τελική μίξη του επόμενου δίσκου τους.
Για πολλούς, ο καλύτερος και ίσως ο σημαντικότερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Προσωπικά, θα μετρίαζα κάπως τους χαρακτηρισμούς, θα ήμουν όμως τουλάχιστον άδικος αν δεν αναγνώριζα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρο αριστούργημα. Θεϊκά εμπνευσμένο και αψεγάδιαστα εκτελεσμένο, το "Master of puppets" βρίσκει τους Metallica στην καλύτερη στιγμή τους.
Πόσοι και πόσοι άραγε δεν μυήθηκαν στο heavy metal με το "Ride the lightning", τον δίσκο που άνοιξε διάπλατα την πόρτα της πρωτοπορίας για το thrash metal και το μεταλλικό ιδίωμα εν γένει; Αν με το ντεμπούτο τους ("Kill ’em all", 1983) οι Metallica έκαναν αισθητή την παρουσία τους, με το δεύτερο LP τους την επέβαλλαν. Αντί να επαναλάβουν τους εαυτούς τους, γράφοντας εκ νέου ενθουσιώδη τραγούδια πάνω σε ασύλληπτες ταχύτητες, εδώ επενδύουν στη δημιουργικότητα και την καινοτομία.
Και κάπου εδώ το NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal) παραχωρεί ιπποτικά τη θέση του στο thrash metal, το οποίο με τη σειρά του επηρέασε όλη τη μεταλλική σκηνή της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Για να μην πούμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει, αφού το αντικείμενό μας δεν είναι η ιστορία των ειδών, ας περιοριστούμε στην ειδική σχέση που συνδέει τους Metallica με τους Diamond Head, την καλύτερη και πλέον παραγνωρισμένη μπάντα του NWOBHM.
Η ιστορία με τα χαμένα διαμάντια στην αγαπημένη μας μουσική χιλιοειπωμένη. Κάποιες φορές μιλάμε για κυκλοφορίες που έπεσαν σε λάθος εποχή (για την λογική των εταιρειών πάντα), άλλες φορές απλά δεν είχαν την κατάλληλη προώθηση, προσωπικά θέματα των μελών και χίλιοι δυο λόγοι που δεν επέτρεψαν σε κάποιες κυκλοφορίες να αποκτήσουν την δημοσιότητα και κατά επέκταση την φήμη - υστεροφημία που δικαιούνται καλλιτεχνικά.
Τελευταίος δίσκος για τον Tony Martin με τους Black Sabbath και δυστυχώς με πολύ μέτρια αποτελέσματα. Ένα μόλις χρόνο μετά το ανεκτό, αλλά άνισο, "Cross purposes", και με τη σύνθεση του "Tyr", η μπάντα προσπαθεί μέσα σε πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα να γράψει καινούργιο δίσκο. Με την πληροφόρηση που έχουμε σήμερα, ξέρουμε ότι μεθοδευόταν το reunion της αυθεντικής σύνθεσης της μπάντας, γι’ αυτό έπρεπε να βγει γρήγορα ένα τελευταίο album για την IRS, ώστε να πληρωθούν οι όροι του συμβολαίου.
Μετά το διάλειμμα του "Dehumanizer" (1992), με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά, οι Black Sabbath επέστρεψαν με τον Tony Martin στο μικρόφωνο, αλλά και τον Geezer Butler στο μπάσο. Μαζί με τον Geoff Nicholls και τον Bobby Rondinelli (Rainbow, Quiet Riot κ.ά.) στα τύμπανα, η μπάντα κυκλοφόρησε το "Cross purposes" στις αρχές του 1994.
Ξαφνικά, και χωρίς προειδοποίηση, ο Tony Martin αντικαταστάθηκε από τον Ronnie James Dio, λίγο αργότερα ήρθε κι ο Vinnie Appice και ο Geezer Butler, και είχαμε τη σύνθεση του "Mob rules" να ηχογραφεί ξανά ύστερα από μία δεκαετία! Για την ιστορία, το σχέδιο αρχικά περιλάμβανε τον Cozy Powell στα τύμπανα, τελικά όμως επικράτησε ο Appice. Το αποτέλεσμα των νέων ηχογραφήσεων ήταν το "Dehumanizer" που εμπορικά πήγε πολύ καλύτερα από οτιδήποτε είχε κάνει η μπάντα από... το "Mob rules"!