Monuments
Ύστερα από το αξιοπρεπέστατο "Tribe" (2003), ο Geoff Tate, πλέον πλήρως αποξενωμένος από τα υπόλοιπα μέλη, αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει την ιστορία του κλασικού "Operation:Mindcrime" (1988), του concept album που είχε κάνει μέχρι και τους Iron Maiden να παραμιλάνε. Σκοπός του Tate ήταν ν’ αποκαταστήσει την εφηβική μονομέρεια του πρώτου μέρους, εξερευνώντας τούτη τη φορά τον βαθμό της προσωπικής ευθύνης του ατόμου έναντι σε μία δεδομένη κατάσταση.
Παρότι οι Queensryche είχαν μόλις κυκλοφορήσει το άγευστο "Q2K" (1999) και όλα έδειχναν ότι ο κατήφορος που είχαν πάρει με το "Hear in the now frontier" (1997) θα είχε μέλλον, η μπάντα σαν να πάτησε φρένο το 2003, βγάζοντας το αξιόλογο "Tribe", με τη συμμετοχή μάλιστα του Chris DeGarmo, που δυστυχώς δεν επεκτάθηκε ούτε στην επερχόμενη περιοδεία ούτε στη συγγραφή περαιτέρω υλικού.
Στις χρυσές εποχές του Death Metal πολλες μπάντες έσκασαν μύτη από την Tampa της Florida. Ποιά να πρωτοδιαλέξεις; Morbid Angel, Deicide, Eulogy, Brutality, Massacre, Discincarnate και πολλές άλλες. Μια από αυτές ήταν και οι Nocturnus. Μετά την απόλυση του Michael Browning από την ίδια του την μπάντα to 1986, τους Morbid Angel, ο παίχταράς δερματοβασανιστής δημιούργησε τους Nocturnus το 1987. Έγραψαν το όνομα τους στην Death Metal ιστορία σαν μια από τις πρώτες μπάντες που χρησιμοποίησαν πλήκτρα και έχοντας θεματικούς στίχους βασισμένους στην επιστημονκή φαντασία.
Οι Skyclad θεωρούνται και κατηγοριοποιούνται ως Folk Metal συγκρότημα. Κακώς. Δεν είχαν καμμιά σχέση με πολλά από τα πανηγυρτζίδικα συγκροτήματα που ακολούθησαν και απλά χρησιμοποίησαν ένα παραδοσιακό όργανο. Οι Skyclad ξεκινησαν από μέλη των Pariah που παίζανε power/thrash, με τραγουδιστή τον Walker από τους Sabbat οι οποίοι έπαιζαν εξίσου thrash. Έτσι τα πρώτα βήματα των Skyclad εποχής ’’The Wayward Sons Of Mother Earth’’ είναι αρκετά σκληρά ηχητικά.
Με ένα νέο μέλος στις τάξεις τους, τον Kelly Gray, που αντικατέστησε τον Chris DeGarmo, οι Queensryche κυκλοφορούν το 1999 το "Q2K". Όσοι περιμέναμε την επιστροφή της μεγάλης αυτής μπάντας, που μας είχε χαρίσει στο παρελθόν μία σειρά από συγκλονιστικά albums, διαψευστήκαμε οικτρά. Το "Q2K" συνεχίζει τον χαβά του καταστροφικού "Hear in the now frontier", παρουσιάζοντας δηλαδή ένα αμερικανογενές alternative που διακρίνεται από σχεδόν πλήρη απουσία μελωδίας ή/και ενδιαφέροντος. Με άλλα λόγια, οι Queensryche μοιάζουν να κοπανάνε δίχως λόγο και αιτία επί 50 λεπτά.
Η Φινλανδία μπορεί να μην υπερέχει αριθμητικά σε ποσότητα μεγάλων μπαντών που έπαιζαν death metal σε σχέση με τις υπόλοιπες Σκανδιναυικές χώρες αλλά οι λιγοστές που το κάναν στις αρχές των 90ς, διέπρεψαν. Amoprhis, Sentenced, Funebre, Demigod, Demilich. Κάποιες άλλαξαν μουσική πλώρη για να επιβιώσουν, κάποιες απλά διαλύθηκαν. Όλες άφησαν το στίγμα τους. Ήταν πολύ δύσκολο να παίζεις death metal στις Σκανδιναυικές χώρες στα μέσα των 90ς που η σκηνή είχε πλημμυριστεί από το Black metal.
Θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο διδακτορικής διατριβής το πώς οι Queensryche κατάφεραν με μία κίνηση να διαλύσουν ό,τι έκτιζαν επί μία δεκαετία και βάλε. Το "Warning" ήταν ελπιδοφόρο, το "Rage for order" πρωτοποριακό, το "Operation:Mindcrime" εμπνευσμένο, το "Empire" μεγαλόπνοο και το "Promised land" υπέροχα συνεσταλμένο. Δέκα χρόνια (και δεν βάζω στο παιχνίδι και το EP του 1983), πέντε δισκογραφικά κοσμήματα, φοβερές ζωντανές εμφανίσεις... Όλα έγιναν σκόνη και θρύψαλα με το "Hear in the now frontier".
Τρία ολόκληρα χρόνια μετά την πολυπλατινένια επιτυχία του "Empire", τις εμφανίσεις στο MTV και τις headline περιοδείες, η μπάντα που προσέδωσε στον όρο του "prog" νέο και ουσιαστικό νόημα, οι ιδιοφυείς και καινοτόμοι Queensryche, επανεμφανίστηκαν με τον καλύτερό τους, κατ’ εμέ, δίσκο, το υπνωτικό "Promised land".
Οι Sieges Even είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους μας. Γερμανοί, υπηρέτες και άρχοντες τους Progressive metal. Η δισκογραφία τους θα μπορούσε να χωριστεί σε δυο μέρη. Το πρώτο θα περιλάμβανε το πιο τεχνικό και ζόρικο παίξιμο (δηλαδή τους 3 πρώτους δίσκους) και το δεύτερο τα υπόλοιπα. Ή και σε τρία μέρη. Με το μεσαίο να περιλαμβάνει τους δυο δίσκους που κυκλοφόρησαν με τον Greg Keller πίσω από το μικρόφωνο.
Limbonic Art-In Abhorrence Dementia (1997)
\r\n
\r\n
\r\n