Monuments
Από αυτόν τον δίσκο και μετά πιστεύω ότι οι Motorhead τυποποιήθηκαν. Για να εξηγηθώ: Οι metallers που δεν τους ακούνε ισχυρίζονται ότι η μπάντα απλά βγάζει τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά, δίχως να αλλάζει τίποτα ουσιαστικό στον ήχο της. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αρκεί να συγκρίνει κανείς το "punk meets proto-metal" ύφος του "Overkill" με το hard rock του "Another perfect day" και πάλι το ασήκωτο "Sacrifice" με το μπλουζάτο "Snake bite love" για να καταλάβει ότι οι Motorhead κάθε άλλο παρά στάσιμοι έμεναν.
Παρότι τα χρόνια περνούσαν, οι Motorhead δεν έλεγαν να γεράσουν. Έτσι, μετά ένα μικρό διάλειμμα ενός μόλις έτους, επέστρεψαν με το καλό "Hammered", το οποίο και θα χαρακτήριζα ως "Snake bite love part 2", μόνο που εδώ όλα ακούγονται αναβαθμισμένα. Ο ήχος μπορεί και πάλι να ταλαντεύεται μεταξύ του heavy metal και του blues, οι συνθέσεις όμως είναι αντικειμενικά πιο καλές, τόσο αυτόνομα, όσο και ποσοστιαία.
Θυμάμαι ξεκάθαρα όταν βγήκε το "We are Motorhead" (2000 ήτο... πώς περνάνε τα χρόνια!). Η εντύπωση που είχε προκαλέσει ήταν αρκετά μεγάλη, πράγμα που οφειλόταν ενδεχομένως σε δύο λόγους: 1) Πρόκειται για τον πιο heavy ίσως δίσκο της μπάντας. 2) Είχε ακολουθήσει του όχι άσχημου, αλλά κάπως άνισου, "Snake bite love" (1998). Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε και την αντικειμενική αξία των τραγουδιών, μερικά εκ των οποίων συγκαταλέγονται άνετα στις κορυφαίες στιγμές της μπάντας.
Το "Snake bite love" συνεχίζει την ηχητική παράδοση που εγκαθίδρυσαν οι Motorhead στη δεκαετία του ’90, που περιλαμβάνει heavy κιθάρες, ογκώδες rhythm section και έντονα μεταλλικά στοιχεία. Ωστόσο, στον παρόντα δίσκο η μπάντα επανεισάγει κάποια rock n’ roll στοιχεία, που έχουν να ακουστούν τόσο έντονα από το "1916" (1991).
Με την αποχώρηση του Burston μετά την περιοδεία του πολύ καλού "Sacrifice", οι Motorhead ξαναέγιναν τριμελές σχήμα, κάτι που είχε να συμβεί από το 1986. Ο Campbell ένιωσε πιεσμένος, ωστόσο απέδωσε τα μέγιστα στην ηχογράφηση του αξιόλογου "Overnight sensation", που αποτελεί τη φυσική συνέχεια του ήχου του προηγούμενου δίσκου: heavy υπόστρωμα, μερικά punk στοιχεία και συμπαγές rhythm section.
Η τετράδα (Lemmy/Campbell/Burston/Dee) είχε βρει τον ρυθμό της για τα καλά με το "Bastards" (1993) και ήταν έτοιμη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, τα οποία χάρισε στον κόσμο με το πολύ καλό "Sacrifice" (1995). Αφού χαζέψουμε για κάμποσο το εξώφυλλο (με το θρυλικό.. πέος στο στη θέση της γλώσσας του Snaggletooth), βάζουμε τον δίσκο και απολαμβάνουμε τον heavy ήχο της μπάντας, που σταδιακά αντικαθιστούσε και συγχρόνως εκσυγχρόνιζε τα punk στοιχεία (χωρίς να τα εξαλείφει ποτέ).
Αφήνοντας πίσω τους τη μικρή κακοφωνία του "March or die" (1992) και με τη νέα σύνθεση δεμένη (Lemmy/Campbell/Burston/Dee), οι Motorhead κυκλοφόρησαν εν έτει 1993 το από κάθε άποψη αξιόλογο "Bastards". Εκείνο που διαφοροποιεί τον καινούργιο δίσκο από τον αδύναμο προκάτοχό του είναι η πλήρης εξάλειψη (δόξα τω Υψίστω) των country/southern στοιχείων από τον ήχο της μπάντας. Έτσι, αυτό που ακούμε στο "Bastards" ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια του "1916", δηλαδή ένα πετυχημένο μίγμα στοιχείων από διάφορα είδη του σκληρού ήχου (αν και τα μεταλλικά υπερισχύουν σαφώς).
To "March or die" είναι από πολλές απόψεις ένας μεταβατικός δίσκος για τους Motorhead. Κατ’ αρχάς, ο Phil Taylor αποχωρούσε από το συγκρότημα και τούτη τη φορά για τα καλά. Παρότι παίζει κι ο ίδιος στο album, συμμετέχουν ακόμα δύο drummers, ένας εκ των οποίων ο κατά το ήμισυ ελληνικής καταγωγής Mikkey Dee, που ήταν γραφτό να στεριώσει στη θέση.
Τρία χρόνια πλήρους απουσίας, μία δικαστική διαμάχη με την εταιρεία τους και όλο και πιο βαθιά εξάρτηση από τις παντός είδους ουσίες. Τι μπορούσε να περιμένει ο κόσμος από τους Motorhead εν έτει 1991; Μα φυσικά έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, που τούτη τη φορά άκουγε στο όνομα "1916"! Με την καλύτερη παραγωγή που είχαν εδώ και χρόνια και μια πλειάδα από εμπνευσμένες συνθέσεις, η βρετανική μπάντα δεν ήταν δυνατόν να στραβοπατήσει.
Η δεύτερη full-length live κυκλοφορία των Motorhead θα στέκει μοιραία στη σκιά της πρώτης ("No sleep ’til Hammersmith"). Πώς να ξεπεράσεις άλλωστε ένα από τα ποιοτικότερα live albums στην ιστορία του σκληρού ήχου; Πέρα όμως από αγιοποιήσεις, το "No sleep at all" πάσχει, όπως και ο τελευταίος studio δίσκος της μπάντας, σε επίπεδο παραγωγής. Αν το "Hammersmith" βγάζει με τον αμεσότερο τρόπο στο βινύλιο τη "βρωμιά" του ήχου των Motorhead, o διάδοχός του δεν το κατορθώνει.