Monuments
Οι Sadus έμειναν στην ιστορία σαν το συγκρότημα του Steve DiGiorgio. Οι πρώτοι 3 δίσκοι τους θεωρούνται υπερκλασσικοί. Ειναι η εποχή που ήταν κουαρτέτο σαν μπάντα, με δυο κιθάρες (αργότερα αποχώρησε ο Rob Moore και έχουν μείνει μέχρι και σήμερα τριο. Ο τέταρτος δίσκος του είναι ο πιο τεχνικός/προοδευτικός από όλους και ακόμα και αν δεν φ΄τανει σε ποιότητα τους τρεις πρώτους, προσωπικά μου αρέσει τα μάλα. Το ’’Out Of Blood’’ του 2006 δεν είναι κακός δίσκος αλλά δεν θα λείψει σε κανέναν ούτε θα τον πρότεινα σε κάποιον για να ασχοληθεί μαζί τους.
Οι Blind Illusion αναφέρονται με περηφάνια σε λίστες για κορυφαία ντεμπούτα, σε συγκροτήματα με ένα μόνο δίσκο που είναι θεικό (πλέον το χάσανε αυτό με το παντόφλα που κυκλοφόρησαν το 2010), ;ή ως μια από τις καλύτερες Thrash Metal μπάντες. Μέλη των Blind Illusion την εποχή του ’’The Sane Asylum ’’διετέλεσαν ο Larry LaLonde (κιθαρίστας των Possessed πριν προσψωρήσει στους B.I.), o Les Claypool των πασίγνωστων Primus και βεβαίως ο Mark Biedermann στις κιθάρες και φωνή. Πραγματικά άξιοι όλοι τους.
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το "Load", και τελώντας σε μερική αποσύνθεση, αποπροσανατολισμένοι και συναισθηματικά ευάλωτοι, οι Metallica κυκλοφόρησαν το 1997 τον πιο αδιάφορο ίσως δίσκο της καριέρας τους. Όπως και ο προκάτοχός του, έτσι και ο παρών δίσκος κινείται σε ένα μουσικό ύφος που ορίζεται δύσκολα, αφού συνδυάζει το 70s ρετρό με το alternative, με σποραδικές επιρροές από τον χώρο του doom.
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη απόδειξη ότι η υπερβολική επιτυχία κάνει κακό, από την περίπτωση του "Black album" (1991), που κυριολεκτικά έριξε τους Metallica στο χειρότερο δυνατό τέλμα, αφού πρώτα τους έκανε ισόθεους, γεμίζοντάς τους με τόσο χρήμα και δόξα, όσο δεν θα δει ποτέ όλος ο ελληνικός λαός μαζί. Το αποτέλεσμα: Οι τέσσερις μουσικοί περιόδευσαν κοντά τρία χρόνια για την προώθησή του, περισσότερο απολαμβάνοντας την ηδονή της κυριαρχίας, παρά ανησυχώντας για τις πωλήσεις του παιδιού τους. Κι όταν ήρθε η ώρα να κάνουν το επόμενο βήμα... αποσύνθεση!
Με το "Metallica" (ή "Black album", αν προτιμάτε), οι Metallica κατέκτησαν τον κόσμο. Πρόκειται για έναν δίσκο που πούλησε τα λιγδωμένα άντερά του σε Ευρώπη και Αμερική, επιτρέποντας έτσι στο σχήμα να οργώσει κάθε πιθανή σπιθαμή του γνωστού κόσμου στην περιοδεία που επακολούθησε και η οποία διήρκεσε κοντά τρία χρόνια (ο δρόμος τους έφερε και από Ελλάδα). Όλα τούτα τα θαυμαστά έγιναν πραγματικότητα χάρη στις εξαιρετικές συνθέσεις που απαρτίζουν τον δίσκο, αλλά και στην πανέξυπνη παραγωγή του δαιμόνιου Καναδού Bob Rock, ο οποίος ήξερε πολύ καλά πώς να φτιάξει τον ήχο που άρεσε στις μάζες.
Το "Master of puppets" του 1986 είχε αφήσει μία γλυκόπικρη γεύση στους Metallica: Από τη μία, τους είχε βάλει στη χορεία των σημαντικών συγκροτημάτων, σε αντάλλαγμα όμως, η μοίρα είχε πάρει τη ζωή του ιδιοφυούς Cliff Burton με τον πλέον άδικο τρόπο. Όταν καταλάγιασε ο πόνος στα στήθη των τριών συντρόφων του, αυτοί βγήκαν ες άγραν του αντικαταστάτη του, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Jason Newsted (πρώην Flotsam and Jetsam). Ως επιβράβευση για την εκλογή του, οι νέοι συνάδελφοί του φρόντισαν να σβήσουν σχεδόν ολοσχερώς το μπάσο από την τελική μίξη του επόμενου δίσκου τους.
Για πολλούς, ο καλύτερος και ίσως ο σημαντικότερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Προσωπικά, θα μετρίαζα κάπως τους χαρακτηρισμούς, θα ήμουν όμως τουλάχιστον άδικος αν δεν αναγνώριζα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρο αριστούργημα. Θεϊκά εμπνευσμένο και αψεγάδιαστα εκτελεσμένο, το "Master of puppets" βρίσκει τους Metallica στην καλύτερη στιγμή τους.
Πόσοι και πόσοι άραγε δεν μυήθηκαν στο heavy metal με το "Ride the lightning", τον δίσκο που άνοιξε διάπλατα την πόρτα της πρωτοπορίας για το thrash metal και το μεταλλικό ιδίωμα εν γένει; Αν με το ντεμπούτο τους ("Kill ’em all", 1983) οι Metallica έκαναν αισθητή την παρουσία τους, με το δεύτερο LP τους την επέβαλλαν. Αντί να επαναλάβουν τους εαυτούς τους, γράφοντας εκ νέου ενθουσιώδη τραγούδια πάνω σε ασύλληπτες ταχύτητες, εδώ επενδύουν στη δημιουργικότητα και την καινοτομία.
Και κάπου εδώ το NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal) παραχωρεί ιπποτικά τη θέση του στο thrash metal, το οποίο με τη σειρά του επηρέασε όλη τη μεταλλική σκηνή της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Για να μην πούμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει, αφού το αντικείμενό μας δεν είναι η ιστορία των ειδών, ας περιοριστούμε στην ειδική σχέση που συνδέει τους Metallica με τους Diamond Head, την καλύτερη και πλέον παραγνωρισμένη μπάντα του NWOBHM.
Η ιστορία με τα χαμένα διαμάντια στην αγαπημένη μας μουσική χιλιοειπωμένη. Κάποιες φορές μιλάμε για κυκλοφορίες που έπεσαν σε λάθος εποχή (για την λογική των εταιρειών πάντα), άλλες φορές απλά δεν είχαν την κατάλληλη προώθηση, προσωπικά θέματα των μελών και χίλιοι δυο λόγοι που δεν επέτρεψαν σε κάποιες κυκλοφορίες να αποκτήσουν την δημοσιότητα και κατά επέκταση την φήμη - υστεροφημία που δικαιούνται καλλιτεχνικά.