Monuments
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για τους Saxon, μία από τις σπουδαιότερες μπάντες του New Wave of British Heavy Metal (συντομευμένα: NWOBHM), ενός κινήματος που μονοπώλησε τον χώρο του σκληρού ήχου για το διάστημα 1979-1982. Κάποια από τα μέλη των Saxon είχαν συμμετάσχει στο προηγούμενο σχήμα των Son of a bitch (1976-1978), που έπαιζε, όπως προδίδει και το όνομα, punk. Το 1978, τα μέλη του επέλεξαν να πάρουν τον δρόμο του νέου κύματος του heavy metal.
Με το "Never say die" κλείνει η πρώτη και ενδοξότερη περίοδος των μύθων του heavy metal Black Sabbath (1970-1978), αν και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ο όγδοος δίσκος της μπάντας θεωρείται από πολλούς ως το μαύρο πρόβατο της δισκογραφίας τους και σπάνια γίνεται αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των οπαδών. Πρακτικά, είναι λες και δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Τις λίγες φορές που κάνει κάποιος τον κόπο να τον αναφέρει, τα σχόλια απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κολακευτικά. Ακόμα και τα μέλη του σχήματος εκφράζονται με λόγια που κυμαίνονται από χλιαρά έως ολωσδιόλου αρνητικά.
Το έβδομο album της πρώτης περιόδου των Black Sabbath (1970-1978) άκουγε στο όνομα "Technical ecstasy" και το εξώφυλλό του αναπαριστούσε δύο ρομπότ που συνουσιάζονταν - αχ, οι εποχές πριν το politically correct! Το καλλιτέχνημα ήταν έργο της γνωστής εταιρείας Hipgnosis, που φημιζόταν για την αξιοπερίεργη και συχνά αινιγματική αισθητική της, και έντυνε με τον πλέον προσφυή τρόπο τον πιο εκκεντρικό δίσκο των γεννητόρων του heavy metal.
Μετά την τεράστια επιτυχία του "Sabbath bloody Sabbath" (1973), οι σπουδαίοι Black Sabbath ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν τον διάδοχό του. Τότε, όμως, ανακαλύπτουν ότι ο μάνατζέρ τους τους κλέβει κανονικότατα, όποτε οι τέσσερις μουσικοί αποφασίζουν να απεμπλακούν από τα συμβόλαιά τους. Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως, οι νομικές διαδικασίες τραβάνε σε μάκρος, κοστίζοντας πολύ περισσότερο από όσο είχε αρχικά προβλεφθεί. Συναισθηματικά κουρελιασμένοι από την ιστορία, οι Sabs περνάνε τον μισό καιρό στο studio και τον άλλο μισό στα γραφεία των δικηγόρων.
Κάθε δίσκος των κραταιών Black Sabbath της πρώτης περιόδου (1970-1978) κρύβει και από μία διασκεδαστική ιστορία, και το "Sabbath bloody Sabbath", ο διάδοχος του καταπληκτικού "Vol. 4" δεν αποτελεί εξαίρεση. Όταν, λοιπόν, τελείωσε η περιοδεία για το δεύτερο, οι Sabs αποφάσισαν να μείνουν στο LA για την ηχογράφηση του νέου τους album. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο κιθαρίστας τους, Tony Iommi, είχε στερέψει από ιδέες. Πανικόβλητοι όλοι, σκέφτηκαν μέχρι και να διαλύσουν την μπάντα.
Εδώ είναι ο δίσκος όπου οι τεράστιοι Black Sabbath, με την αξεπέραστη ακόμα σύνθεσή τους (Ozzy/Iommi/Butler/Ward), έχασαν ολοκληρωτικά το τόπι, καθώς βρίσκονταν στην απόλυτη μαστούρα επί 24 ώρες την ημέρα, όλη τη βδομάδα. Πραγματικά, αν κάνει τον κόπο κανείς να διαβάσει τις ιστορίες γύρω από την ηχογράφηση του "Vol. 4" θα αναρωτηθεί δύο πράγματα: α) Πώς στην ευχή κατάφεραν και ολοκλήρωσαν τον δίσκο, και β) πώς δεν ψόφησε κανείς από την τόση κόκα (και ηρωΐνη, περιστασιακά) που καταναλωνόταν;
Με την αυτοπεποίθηση που έδινε στην πρώτη heavy metal μπάντα του πλανήτη η επιτυχία των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών της, οι Sabbs μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το αξεπέραστο αριστούργημά που ακούει στον όνομα "Master of reality". Ήδη το 1970 οι Led Zeppelin είχαν κυκλοφορήσει τον τρίτο δίσκο τους, η δεύτερη πλευρά του οποίου περιείχε κυρίως country και folk πειράματα, που τότε είχαν απογοητεύσει κριτικούς και οπαδούς -σήμερα, όλοι τα προσκυνούν.
Το τεράστιο άλμα μπροστά ή άλλιώς: "Πώς το heavy blues του ντεμπούτου μεταμορφώνεται σε ακραιφνή (σχεδόν) μεταλλικό ήχο". Από πολλές απόψεις, το "Paranoid" είναι ένας από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του σκληρού ήχου, κυρίως επειδή αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη μεταλλική πρόταση στην ιστορία της rock. Το "Black Sabbath" είχε ρίξει το πρώτο σπέρμα, η μπάντα όμως παρέμενε δέσμια των blues επιρροών της.
Φθινοπώριασε. Μπροστά απ’ τον παλιό νερόμυλο στέκει η γνωστή μαυροντυμένη φιγούρα. Σε μαγνητίζει και την προσεγγίζεις, όταν όμως ζυγώνεις, φοβάσαι και κάνεις ν’ απομακρυνθείς. Από πάνω, τα κλαδιά του ευκάλυπτου καλύπτουν το κάθιδρο σώμα σου, καθώς ο υγρός αέρας σου κόβει την ανάσα. Σου απλώνει το χέρι. Αυτό ήταν:
\r\n\r\n
"My name is Lucifer; please take my hand".
2013 και οι μεγάλες ροκ μπάντες του παρελθόντος ζουν δεύτερη νιότη, καθώς τα media αποφάσισαν να πλάσουν μία μυθολογία γύρω από το είδος που υπηρετούν, η οποία δεν υπήρχε πριν μία δεκαετία. Οι Motorhead δεν έμειναν έξω απ’ το παιχνίδι. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλες μπάντες που βγάζουν δίσκους-ξεπέτες για να βγουν περιοδεία (βλ. Van Halen) ή άλλες που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κυκλοφορήσουν οτιδήποτε, το πιο βρώμικο τρίο του σκληρού ήχου δεν λησμονεί ποτέ τα καθήκοντά του, κι αυτό είναι φυσικά προς τιμήν του.