Monuments
Η Γαλλία ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει συγκροτήματα παγκόσμιας εμβέλειας στο heavy metal στα 80ς-90ς παρόλο το μεγάλο αριθμό οπαδών και συγκροτημάτων. Όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες και πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Πιθανότατα να φταίει και η χρήση της μητρικής γλώσσας που προτιμήθηκε στα 80ς από αρκετές heavy metal μπάντες. Αργότερα, στα πιο ακραία είδη, thrash/death δηλαδή, συγκροτήματα όπως οι Loudblast, No Return, Massacra, Aggressor επέλεξαν την αγγλική αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις ότι κάποια έγινε τεράστιο όνομα.
2008. Δεκαπέντε χρόνια πριν. Ήδη κάποια άλμπουμς άφησαν εποχή φθάνοντας σε πολλα ζευγάρια αυτιά, κάποια πέρασαν και δεν ακούμπησαν καν, και κάποια αποσχόλησαν μικρές ομάδες οπαδων με βάση τα ακούσματα τους. Κάπως έτσι περνάμε στους Crom, μια Γερμανική Epic Power/Heavy Metal μπάντα που προσκυνά την επική περίοδο των Bathory. Το όνομα Crom προήλθε από το παρατσούκλι του βασικού οργανοπαίχτη, τραγουδιστή, συνθέτη Walter Grosse που τον συναντήσαμε στα πρώτα χρόνια των Dark Fortress πίσω από τα έγχορδα.
Μια φορά και ένα καιρό (1979) υπήρχε μια άγνωστη Σουηδική μπάντα μερικών εφήβων με το όνομα Force. Η αυθεντική τετράδα περιλάμβανε τους John Norum, Peter Olsson, Tony Reno και φυσικά τον Rolf Magnus Joakim Larsson, δηλαδή τον Joey Tempest.Ξεκίνησαν με διασκευές από γνωστές μπάντες της Αγγλίας και της Αμερικής από όπου και άντλησαν τις πρώτες τους επιρροές.
To Progressive Rock (θα) μνημονεύεται για τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν στο συγκεκριμένο είδος τη δεκαετία του ΄70. Εννοείται ότι και σε άλλες εποχές έχουν δημιουργηθεί πανέμορφα ακούσματα, απλά στη συγκεκριμένη δεκαετία είχαμε εκπληκτικό συνδυσμό ποιότητας-ποσότητας. Το neo-progressive rock, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του αφορά παρόμοιο ήχο σε πιο προσφατες εποχές. Μια μπάντα που είναι εγκληματικά άγνωστη παρά στους ρέκτες του είδους είναι οι Πολωνοι Collage.
Για μεγάλη hard rock μπάντα θα αφιερώσουμε το επόμενο monument κείμενο εδώ στο Metal Zone. Μεγάλο ερώτημα το πόσο metal ή απλά το πόσο hard rock μπάντα ήταν οι Blue Oyster Cult. Δημιουργήθηκαν στα τέλη των 60ς και το πρώτο τους δημιούργημα το ‘’Blue Oyster Cult’’ κυκλοφόρησε το 1972 με το ‘’Tyranny and Mutation’’ να ακολουθεί το 1973. Ο δίσκος ‘’Secret Treaties’’ του 1974 να μας φέρνει το θρυλικό ‘’Asrtonomy’’ και το επόμενο ‘’Agents Of Fortunes του 1976 να μας θυμίζει να ‘’Don’t Fear The Reaper’’. Τον επόμενο χρόνο το ‘’Spectres’’ μας έβαλε το δέος στον ‘’Godzilla’’.
Πάμε πίσω στο 2008. Και μετά από την μελαγχολική διαπίστωση, έλααα, πέρασαν δεκαπέντε χρόνια και κάτι ψιλά σε μέρες, από την κυκλοφορία του ‘’The Formation Of Damnation’’ των Testament. Και το κυκλοφόρησαν στις 25 του Απρίλη του 2015 μέσω της Nuclear Blast. Εγώ γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τον δίσκο από το ντιβιντι αούντιο χαχαχα και βλέπω στην οθόνη τους στίχους, σε μια από τις πιο ωραίες από τις κάμποσες εκδόσεις που είχε ο εν λόγω δίσκος. Το ‘’The Formation Of Damnation’’ ήταν Η επιστροφή.
Οι Δαιμόνια Νύμφη είναι ένα folk Ελληνικό συγκρότημα, alter ego των Atmospheric Black Metalers Fiendish Nymph. Και ενώ ο black εαυτός τους έμεινε σε μικρά βήματα, οι Δαιμόνια Νύμφη με ένα ταπεινό αλλά και εμφατικό τρόπο μας έδειξαν, μας έβαλαν να ακούσουμε, μουσική που βλάστησε στα Αρχαία χωράφια, περπάτησε στα μονοπάτια των αιώνων και βλάστησε στην ψυχή του κάθε σύγχρονου ανθρώπου. Ως Fiendish Nymph είχαν τα ‘’Fiendish Nymph’’ (Demo '94), ‘’Fiendish Nymph’’ (Demo '96), ‘’The Sibyl of Elikona’’ ep 1998 και ‘’Aenaon’’ το μόνο full length το 1999.
Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε, νοσταλγία μάλλον και ξέθαψα τις πρώτες κυκλοφορίες των αγαπημένων μου (μας) Anathema. Το ντεμπούτο full length τους ‘’Serenades’’ και τα δυο τους ep, το ‘’The Crestfallen EP’’ που προηγήθηκε του 1992 που προηγήθηκε και το ‘’Pentecost III’’ που ακολούθησε το 1995. Το τιμώμενο εδώ ‘’Serenades’’ κυκλοφόρησε στις 28 του Φλεβάρη του 1993 από την Peaceville Records. Ήταν η εποχή του Darren White που κρατούσε το μικρόφωνο αλλά και την Ελισαβετιανή πένα και έγραφε τους στίχους.
ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ή να το δεχτούμε, η δεκαετία των 90ς δεν ήταν καλή για το thrash metal. Μετά το 1991-92, ελάχιστες καλές κυκλοφορίες βγήκαν στο είδος. Και κάποιες ακόμα βέβαια που ακουγόντουσαν πιο μοντέρνες, πιο γκρουβάτες, πιο καινοτόμες, πιο πειραματικές αλλά αν ήθελες να ακούσεις κλασσικό thrash, έβρισκες λίγες καλές κυκλοφορίες. Εννοείται ότι οι περισσότερες είχαν βασικότερη επιρροή τους Slayer και γενικότερα το Αμερικάνικο thrash σε αντίθεση με τις σημερινές εποχές που κατά μεγάλο ποσοστό παίζουν θυμίζοντας Τευτονικό thrash.