Monuments
Στις αρχές του 80ς εκεί στο L.A. το hard rock πήρε μια πιο άγρια, πιο τρελαμένη αλλά και μια πιο glam μορφή. Το λέγαμε poser, glam metal κάποιοι ακόμα και pop metal, υποτιμώντας το. Ένα είδος που δεν ευδοκίμησε μόνο στην L.A. σκηνή αλλά και αλλού στον κόσμο. Ένα είδος που τώρα που το μετράμε με όρους της μουσικής και όχι μόνο της εμφάνισης, παρατηρούμε και θυμόμαστε αρκετές μπαντάρες. Μπαντάρες με αρκετές δισκάρες. Ξεκάθαρα μέσα στα πιο προβεβλημένα, αγαπημένα και αναγνωρίσιμα σχήματα εκείνης της εποχής είσαν οι Mötley Crüe.
Στόχαστρο και πάλι στο underground των 80ς και συγκεκριμένα στην Ελβετία για να γνωρίσουμε τους Drifter. Η μπάντα ιδρύθηκε το 1981 από τον κιθαρίστα Peter Wolff, τότε ως Mana Prime. Το 1983, δηλαδή με τον ερχομό του drummer του Ivano Marcon, το αλλάζουν σε Drifter. Εκείνες τις εποχές, υπέυθυνος για την διαφήμιση/προώθηση ήταν ο Πατέρας της Ελβετικής σκηνής, ο Tom Warrior των Hellhammer/Celtic Frost. Ξεκινούν να γράφουν το δικό τους υλικό (heavy metal) μιας και η σύνθεση της μπάντας είχε σταθεροποιηθεί ήδη από το 1983.
My precious….My precious…..My Precious Metal Music. Και αν δεν θέλουμε γενικοκολογίες, υπάρχει και μπάντα με το όνομα Precious Metal (ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ όμως metal) και μάλιστα αποτελείται από πενταμελή σύνθεση από γυναίκες και μόνο. Βασικά κορίτσια, τουλάχιστον για το 1983 που δημιουργήθηκε η μπάντα. Η κιθαρίστρια Janet Robin που εισήλθε στο συγκρότημα το 1984, ήταν μόλις 16 χρονών... Το νεαρό, γυναικείο συγκρότημα έπαιζε το glam/hard rock σου σε όλα τα γνωστά κλαμπάκια του Los Angeles μέχρι που έπεσε της προσοχής του φημισμένου DJ Rodney Bingenheimer ο οποίος έπαιζε τη μουσική τους στο ράδιο.
Μετά από αλλεπάλληλες εποικοδομητικές συσκέψεις στα γραφεία του zine Metal Zone και έντονη εσωτερική αναζήτηση, ελπίζω να μην τα παίρνεται στα σοβαρά αυτά, ανακάλυψα – με, ότι έχουμε ασχοληθεί στην στήλη Monuments με δυο, από τους κάμποσους, δίσκαρους Rage των πρώτων περιόδων. Αυτών που ο Peter "Peavy" Wagner είχε δίπλα του τα αδέλφια Ευθυμιάδη και άλλους σπουδαίους μουσικούς. Έχουμε ασχοληθεί με το ‘’Perfect Man’’ και το ‘’The Missing Link’’ και θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε και άλλους δίσκους αυτής της εποχής.
Για έναν πολύ αγαπητό και πολύ γνωστό δίσκο, φαντάζομαι για τους περισσότερους θα μιλήσουμε σήμερα. Το ‘’Calling Card’’ του σπουδαίου Ιρλανδού blues rocker Rory Gallagher. Είναι η έκτη δισκογραφική δουλειά του, σίγουρα η πιο γνωστή και προβεβλημένη, η οποία περιέχει έτσι απλά, κομμάτια ύμνους. Το ‘’Calling Card’’ ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1976. Κυκλοφόρησε στις 24 του Οκτώβρη του 1976 από την Chrysalis Records και αργότερα σε remastered και με δυο ακόμα κομμάτια από την Buddah.
Έχουμε ακούσει πολλάκις ότι στα 70ς-80ς πολλά από τα μεγαθηρία της μουσικής μας κυκλοφορούσαν ακόμα και δυο άλμπομυς μέσα σε μια χρονιά. Και μάλιστα να είναι και τα δυο εξαιρετικά. Πολλά από τα χιλιακουσμένα τραγούδια της ζωής μου ανήκουν στην ίδια μπάντα, τους Thin Lizzy.
Αν και σκοπός μου είναι να γράφω για πιο άγνωστες μπάντες ή γενικότερα να υπάρχει ένας μόνος δίσκος τους που να έχει γραφτεί κείμενο, δεν μπορώ παρά να υποκύψω σε περιπτώσεις που ακούω κάτι και δημιουργούνται χιλιάδες εικόνες στο μυαλό μου. Πρέπει να γράψω για αυτό, να δαμάσω τους δαίμονες μέσα μου. Ή τους Αγγέλους στην περίπτωση των Sacred Warrior που υπερασπίστηκαν τον Χριστιανικό τρόπο ζωής προσφέροντας όμως ατσάλι Αμερικάνικης κοπής.
Σε αυτό το ατέρμονο metalικό σύμπαν υπάρχουν άπειρες μπάντες. Άπειροι ήχοι. Από σχήματα που είναι πασίγνωστα και σε εξωσχολικούς. Από σχήματα που είναι γνωστά σε όλους τους metalheads. Και από σχήματα που πρέπει να μπεις στις μαύρες τρύπες του metalικού σύμπαντος και να μπεις στον δικό τους κόσμο. Οι Threshold έχουν την δική τους ιστορία σε μια τέτοια μαύρη τρύπα και ευτυχώς για την metalική μας πίστη έχουν ξεμυτίσει από αυτήν με τους δέκα τρεις δίσκους τους, ως τις μέρες μας, που σε αυτό το progressive metal που κινούνται είναι από αρκετά καλοί ως απλά εξαιρετικοί.
Σαράντα χρόνια σαν Dark Quarterer και ακόμα περισσότερο αν υπολογίσεις και τους Omega R, την πρώιμη μορφή τους σε πιο Prog/hard rock ηχοτόπια. Πάρα πολλά για να μοιράζεσαι με κάποιον άνθρωπο. Και όμως οι Gianni Nepi (μπάσο/φωνή) και Paolo "Nipa" Ninci (drums) είναι ακόμα μαζί, χωρίς να βιάζονται για οτιδήποτε. Η μουσική για αυτούς δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και ξέδωμα. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για 66-67 χρονους πλέον.
Κάθε μουσικός οπαδός, φαντάζομαι, έχει αναρωτηθεί ποιά μουσικά διαμάντα κυκλοφόρησαν την χρονιά που αυτοί γεννήθηκαν. Για μένα είναι το 1979 και η σκληρή μουσική και ακόμα περισσότερο το Heavy Metal έχει να επιδείξει λίγα αλλά δυνατά χαρτιά για τη συγκεκριμένη χρονιά. Το ‘’Lovedrive’’, ο έκτος δίσκος των αγαπημένων (στη ελλάδα και όχι μόνο) Scorpions έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα μιας και είναι από τα πρώτα βινύλια που απέκτησα, γυμνασιόπαιδο ακόμα ενώ περιέχει τουλάχιστον τρία-τέσσερα απότα αγαπημένα μου τραγούδια από τη συγκεκριμένη μπάντα.