Monuments
1985 και κάθε πολιτισμένη χώρα στον πλανήτη βρίθει heavy metal συγκροτημάτων που μέρα με τη μέρα γίνονται ακραιότερα. Η Βραζιλία δεν έχει κάτι σημαντικό να επιδείξει. Οι Sepultura μόλις έχουν βγάλει το πρώτο τους υλικό μαζί με τους Overdose. Γεννιούνται όμως και οι Sarcofago που θα είναι πολλά δράμια αγριότεροι σε όλες τις διαστάσεις. Ο Wagner Antichrist (γνωστός στον κόσμο σαν Wagner Moura Lamounier) ο οποίος και πέρασε από τη θέση του τραγουδιστή στους Sepultura, δημιουργεί τη δική του μπάντα. Μαζί του τα αδέρφια Butcher και D.D.
Συγκροτήματα σαν τους Dissection, Gates Of Ishtar και τους Dawn κακώς αναφέρονται σαν black metal. Μπορεί η βλασφημία (στους Dissection αυτό) ή το σκοτάδι να εμπεριεχότανε στην μουσική τους αλλά μιλάμε για μελωδικότατο death metal. Ας το βαπτίσουμε blackened death metal, νομίζω ότι θα ταίριαζε γάντι, τουλάχιστον στους Dawn. Η ιστορία της μπάντας ξεκινά πίσω στο 1990, στη μικρή πόλη του Linköping και μουσικά μιλάμε για καθαρό death metal μιας και δεν είχε καν εμφανιστεί το black metal ακόμα.
Ας μιλήσουμε για Death Metal που δεν κοπιάρει, που είναι αυτοδύναμο. Το ‘’Gloomy Reflection of our Hidden Sorrows’’ των Cenotaph. Ένας τέτοιος δίσκος δεν θα μπορούσε να βγει από μια χώρα που παρήγαγε μαζικά death metal. ΟΧΙ. Μας ήρθε από το Μεξικό. Τραγουδιστής/μπασίστας/στιχουργός της μπάντας ο Daniel Corchado που αμέσως μετά τη κυκλοφορία του προαναφερθέντα δίσκου το 1992 τους εγκαταλείπει για να φτιάξει τη δική του μπάντα. Και εγένετο The Chasm. Εκεί, εκτός από τα φωνητικά, αναλαμβάνει πλέον την κιθάρα αντί μπάσου.
-Έχεις ακούσει τους ντεθάδες Carcariass;
-Ναι, βέβαια, απίστευτοί δίσκοι το ‘’Heartwork’’, ‘’Necrotism’’…
- Ρε συ, όχι Carcass. Carcariass λέμε. Τους Γάλλους λέμε
-Μπα, ούτε σαν όνομα.
Μπορεί η χρυσή εποχή του death metal να θεωρείται η 1989-1993 αλλά δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίστηκε αυτό το καλό σερί υλικού στα 90ς. Μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 1990 που οι death metal μπάντες στην Αμερική ήταν περισσότερα και από σαλιγκάρια μετά από βροχή. Άκουσαν, έμαθαν, ασπάστηκαν. Και μετά ξεκίνησαν να δημιουργούν το δικό τους υλικό. Δυο ντέμος με την τότε σύνθεση και το tape trading κάνει την δουλειά του. Το όνομα τους ακούγεται στους underground κύκλους που έβραζε τότε με death metal. Το συμβόλαιο όμως δεν έρχεται γρήγορα.
Ο 47χρονος Σουηδός Peter Tägtgren είναι ένας από τους πιο γνωστούς metal παραγωγούς των τελευταίων 2 δεκαετίων, ιδιαίτερα στο χώρο του ακραίου. Αν και έχει συμμετάσχει σε διάφορα projects, δικά του (Pain/The Abyss) ή άλλων (Bloodbath/War/Lock Up), ανέκαθεν το μουσικό όχημα που είχε και τον έκανε γνωστό είναι οι Hypocrisy. Η ιστορία των Hypocrisy ξεκινά πίσω στο 1990 όταν ο νεαρός Peter γύρισε στη Σουηδία από την Αμερική (και πιο συγκεκριμένα την Φλόριντα) όπου είχε υπάρξει για ένα πολύ μικρό διάστημα μέλος των Malevolent Creation.
Οι Katatonia είναι ένα σχήμα doom/death, παλαιότερα, depressive rock/metal, τα τελευταία χρόνια, από την Σουηδία που θα μπορούσε κανείς να δεχθεί άνετα την πληροφορία ότι είναι Βρετανοί, και κατάγονται από το Yorksire. Κάτι το στυλ της μουσικής, ο ήχος, και η πένθιμη ατμόσφαιρα, που θυμίζουν την Αγία Τριάδα της Peaceville, (My Dying Bride, Paradise Lost, Anathema), κάτι ότι και οι Katatonia ανήκαν για καιρό σε αυτήν την εταιρία, κάτι που και αυτοί έβαλαν προοδευτικές και κυρίως πινελιές εναλλακτικού rock με το πέρασμα των χρόνων, και την αύξηση της δημοτικότητας?
‘’Rage, Rage, Against The Dying Light’’ . Ξεκινάμε με στίχο από ένα ποίημα του Dylan Thomas (1914-1953), ταιριαστό με το ύφος και την μουσική των Necrosanct, μια μπάντα που και η ίδια τύπωσε τον συγκεκριμένο στίχο στην δεύτερη κυκλοφορία τους. Βρετανοί deathmetallers που ξεκίνησαν και τελείωσαν την χρυσή περίοδο του είδους. Σε πιο λιανή γλώσσα, η μπάντα δημιουργήθηκε το 1989, πρόλαβε να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους και το 1993 διαλύθηκε.
Γκρίζο πρωινό, κατάλληλη ώρα για μουσική που πενθεί, πετώντας στον μουσικό καμβά μερικές αχτίδες φωτός που ξεγελούν για λίγο, μάτια καρδιά και άλλα ζωτικά ψυχικά αποθέματα, που με την πρώτη σκιά που ρίχνουν οι νότες που πέφτουν σαν πυκνή ομίχλη, επιστρέφουν στην καταχνιά τους. Είναι οι Ιρλανδοί, καθόλου τυχαίο, Mourning Beloveth. Το doom/death τους δικαιολογεί μέχρι κεραίας το όνομα τους, και βάζει πέρα από τις επιρροές του, και την προσωπική τους μαυρίλα και το δικό τους μουσικό στίγμα.
Μια Death Metal μπάντα που καταδικάστηκε από τους ίδιους τους οπαδούς της και όχι άδικα, είναι οι Ολλανδοί Gorefest.Βέβαια οι ίδιοι απέδειξαν αργότερα ότι το death metal στα χέρια τους είναι παιχνιδάκι και όποτε θέλουν μπορούν να βγάλουν εξαιρετικούς δίσκους στο είδος αλλά αυτό είναι έλα άλλο θέμα. Το ζήτημα έχει ως εξής: 1989, το death metal βράζει παγκοσμίως και από παντού ξεπετάγονται μπαντάρες, όπως βέβαια και από την Ολλανδία που έχει τρομερές περιπτώσεις για να περηφανεύονται.