Monuments
Θυμάμαι σε παλιότερες εποχές, να φυτρώνουν σαν μανιτάρια μπάντες που θύμιζαν (υπερβολικά) πολύ Slayer και Sepultura. Για τους δεύτερους, αυτό σχεδόν έχει εκλείψει. Η ίδια η μπάντα έχει πάρει πολύ διαφορετικό δρόμο αλλά δεν γεννιούνται νέες μπάντες που να θυμίζουν Sepultura εποχής ‘’Schizophrenia’’για παράδειγμα. Ας γυρίσουμε στο παρελθόν να γνωρίσουμε-θυμηθούμε μια μπάντα που σαφώς έπραττε το άνωθεν. Τους Γάλλους No Return. Το πενταμελές σχήμα ιδρύθηκε το 1989 και λάτρευε το thrash/death των Sepultura των δυο πρώτων δίσκων ενώ μόλις είχαν κυκλοφορήσει και το ‘’Beneath The Remains’’.
Yπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν όσο και να μεγαλώσει κάποιος. Όπως το δέος και την ανυπομονησία που νιώθει όταν είναι να ξανακούσει τους Tramontane. Ο χρόνος γυρίζει πίσω και νιώθεις ακόμα σαν να βρήκες ένα θησαυρό που δε θες να μοιραστείς με κανέναν. Όταν πρωτάκουσα το “The Passage” δε βγήκα από το σπίτι 2 μέρες. Μια το άκουγα, μια περπάταγα και σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που μόλις άκουσα και ξανά τα ίδια.
Mόνο η Γερμανική σκηνή κατάφερε να “κοντράρει” στα ίσα το thrash της Αμερικής. Οι Γερμανοί ήταν αρκετά έξυπνοι και δεν αντέγραψαν το ύφος των συναδέλφων τους, αλλά προσπάθησαν να βάλουν τα δικά τους στοιχεία σε αυτήν τη σκηνή. Οι Destruction πήγαν σε ένα πιο τεχνικό ύφος με επαναλαμβανόμενα-κλειστοφοβικά riff, ενώ oι Κreator επέμεναν σε γρήγορη μουσική, με έμφαση στα πολύ επιθετικά φωνητικά.
Eίναι δυνατόν δίσκος με τίτλο “Hμερολόγιο Ενός Τυφλού Αγγέλου” να μην κεντρίσει το ενδιαφέρον; Οι Ιταλοί Black Jester δημιουργήθηκαν το 1986 και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo “The Opera” το 1989. Το “Diary of a Blind Angel” είναι το ντεμπούτο τους που βγήκε το 1993, και πρόκειται για ένα δίσκο-φόρο τιμής στο νεοκλασικό/progressive ήχο με μελωδίες που τις ακούει κάποιος μια φορά, και τις θυμάται για πάντα.
Πίσω από ένα μαγευτικό εξώφυλλο που απεικονίζει τη Dawn Oliva, τη γυναίκα του Criss Oliva, κρύβεται όλη η φιλοσοφία των Savatage. Μουσική με αγγελική ομορφιά, αλλά αιχμηρή όπως ένα αγκάθι. Δυο τόσο διαφορετικά πράγματα, που όμως το εξωπραγματικό αυτό συγκρότημα κατάφερε και τα έκανε ένα. Αν η δεκαετία του ’90 κράτησε κάτι από τη μαγεία και το μεγαλείο του heavy metal των ‘80’s, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το συγκρότημα.
Το μαυσωλείο της Βέλγικης Mausoleum Records έχει πολλούς θυσαυρούς κρυμμένους ανάμεσα σε πτώματα ή όστινα απολιθώματα συγκροτημάτων που πέρασαν από τις τάξεις της. Οι Donor (αιμοδότης) είναι μια μπάντα που γεννήθηκε στο Αμστερνταμ το 1987 από τον κιθαρίστα Jelle Bekker. Τα αδέρφια Van Petten στο ρυθμικό ντουέτο ήρθαν να προστεθούν σύντομα ενώ στο πρώτο τους demo του 1988 ο δεύτερος κιθαρίστας και ο τραγουδιστής ήταν διαφορετικοί από αυτούς που έμελλε να σταθεροποιήσουν το σχήμα.
Λίγα πράγματα στη ζωή έχουν την απλότητα και το μεγαλείο του κλασικού heavy metal ήχου. Ούτε heavy/power, ούτε power/progressive, ούτε thrash, αλλά απλό heavy metal, που το ακούς και λυγίζεις όσα χρόνια και να περάσουν. Οι τρεις πρώτοι δίσκοι των 220 Volt, του σπουδαίου αυτού Σουηδικού συγκροτήματος, έχουν πολλές τέτοιες στιγμές, αλλά το δεύτερο LP τους, “Power Games”, ξεχωρίζει λίγο περισσότερο - και ως προς το σύνολο των καλών συνθέσεων και ως προς το γεγονός ότι τα υπόλοιπα φλέρταραν συχνά με το hard rock της εποχής.
Οι Salem Spade δημιουργήθηκαν το 1988 στο όμορφο Colorado Springs από τους πιτσιρικάδες Pat Stjernquist (κιθάρες), Kevin Emerson (κιθάρες), John Secrest (φωνητικά), Travis LeRoy (μπάσο) και Scott Davies (drums) – o Kevin Emerson ήταν μόλις 15 χρονών.
Από την αρχή των 70ς στην Αμερική είχε φουντώσει το hard rock, καθώς είχε ξεκινήσει και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και πια είχε θεριέψει με πολλές βαριές σημαντικές μπάντες. Εκεί στον νότο την Αμερικής σε κάτι βαλτώδη και περίεργα μέρη, βγήκαν οι Lynyrd Skynyrd , έτσι με το παιχνιδάκι που κάνουν με τα γράμματα. Ομώνυμο άλμπουμ τον Αύγουστο του 1973 και ‘’Free Bird’’, που αποτελεί τον απόλυτο ύμνο τους. ‘’Second Coming’’ τον Απρίλη του 1974 και ‘’Sweet Home Alabama’’, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν σε πλατείες, σε ταινίες και ελεύθερες ψυχές.
Η γαλλική σκηνή πάντα είχε πληθώρα συγκροτημάτων για να ασχοληθεί κάποιος που θέλει να ξεφύγει από τα συνηθισμένα ακούσματα, αφού κάτι η γαλλική γλώσσα που επέλεγαν πολλές μπάντες αντί της αγγλικής, κάτι η διαφορετική αντίληψη και παραγωγή, της έδωσαν με τα χρόνια μεγάλη αίγλη και κύρος - ειδικά στα 80’s. Από τη δεκαετία του ‘90 και μετά, τα γαλλικά συγκροτήματα που έπαιζαν κλασικό heavy metal μειώθηκαν αισθητά, αλλά όποιος είχε ήδη εθιστεί σε αυτόν τον ξεχωριστό ήχο με αρκετό ψάξιμο και υπομονή, κατά καιρούς ήταν σίγουρο ότι θα ανακάλυπτε πραγματικούς metal θησαυρούς.