Monuments
Στο δεύτερο μισό των 90ς όπως και στα 00ς, το να παίζεις heavy metal στην Αμερική ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστο φαινόμενο. Πάντοτε σε σύγκριση με το παρελθόν της χώρας και με τον πληθυσμιακό αριθμό της. Κάποιες μπάντες από τα παλιά είχαν επιβιώσει και κρατούσαν τα ηνία, κάποιες άλλες βρέθηκαν σε πιο underground καταστάσεις και κάποιοι μερακλήδες έφτιαξαν καινούριες μπάντες αυτές τις εποχές.
Οι At the Gates δημιούργησαν σχολή. Το Σουηδικό μελωδικό death metal τους δεν είχε μόνο χαρακτηριστικό ήχο αλλά και παίξιμο. Και όταν είσαι ο μικρός αδερφός του Adrian Erlandsson, drummer των προαναφερθέντων, λογικό είναι να επηρεάζεσαι και να θες να παίξεις σαν τον αδερφό σου και καλύτερα. Και όταν κυκλοφορούσε το ''The Red in the Sky Is Ours'' (https://metalzone.gr/monuments/gates-red-sky-ours) , ο μικρός Daniel Erlandsson είχε τη δική του μπάντα, τους Eucharist με τους οποίους δημιουργούσαν τη δική τους μουσική.
Οι Armored Saint διαλύθηκαν το 1992 (και ο Bush πήγε να τραγουδήσει στους Anthrax), ένα χρόνο αργότερα από την κυκλοφορία του ''Symbol of Salvation''. Ο συγκεκριμένος δίσκος ωρίμασε πολύ ωραία και γρήγορα στα επόμενα χρόνια θεωρήθηκε από πολλούς ως ο καλύτερος τους. Διόλου τυχαίο που οι οπαδοί ΑΠΑΙΤΗΣΑΝ την επιστροφή αυτής της σπουδαίας μπάντας, πράγμα που συνέβη και έτσι συνεχίζουν μέχρι σήμερα με θαυμαστά αποτελέσματα.
Όταν σκέφτομαι την σκληρή (hard rock/Heavy metal) σκηνή της Ουγγαρίας δεν μου έρχονται παρά ελάχιστες μπάντες στο μυαλό. Ή έστω αυτές ξέρω εγώ, το δέχομαι. Οι εξαιρετικοί Pokolgép,οι υποτιμημένοι Ossian, καθώς επίσης και οι hard rockers Lord. Αρχαιότεροι των τριών αυτών συγκροτημάτων είναι σαφέστατα οι Lord με έτος ίδρυσης το μακρινό 1972 από τον μπασίστα Ferenc Vida. Τότε ακόμα το συγκρότημα ονομαζότανε Fehér Galamb και ήταν περισσότερο μπάντα διασκευών. Το 1982 αλλάζουν το όνομα τους σε Lord μιας και είχαν αλλάξει αρκετά μέλη μέχρι τότε ενώ μόλις είχε αναλάβει το μικρόφωνο ο Mihály Pohl.
Βρισκόμαστε στο 1981, χρονιά στην οποία οι Γερμανοί Accept κυκλοφορούν το τρίτο και κατά πολύ σκληρότερο άλμπουμ, ''Breaker''. To n.w.o.b.h.m. έχει δημιουργήσει χιλιάδες οπαδούς και εκατοντάδες μουσικούς που φτιάχνουν τις δικές τους μπάντες. Στην αντίπερα όχθη, την Αμερική τα πράγματα είναι σε πιο ήπια κατάσταση και είναι σαφώς λιγότεροι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν υλικό από την Ευρώπη. Κάποιο παρεάκι από το Cleveland σίγουρα απέκτησε μια κόπια βινυλίου μιας και υπήρχε διανομή και στην Αμερική και πιθανότατα να ενθουσιάστηκε στο μέγιστο βαθμό. Αγνό, ατόφιο HEAVY METAL.
Ακούγοντας Hexx και παρόμοιες μπάντες όλη μέρα χθες + βραδινή παρακολούθηση της αστυνομικής σειράς Chicago P.D.= μονόδρομος προς τους Wrath. Με το συγκεκριμένο όνομα υπάρχουν πολλές μπάντες αλλά μόνο μια είναι από τη συγκεκριμένη πόλη και παίζει μανιασμένα και ορμητικά όπως τους Flotsam And Jetsam, Heathen, Metal Church κ.α. Οι Wrath δημιουργήθηκαν το 1982 από τον κιθαρίστα Mike Nyrkkanen και τον μπασίστα Gary Modica και ξεκίνησαν σαν μπάντα διασκευών συμπληρώνοντας τη σύνθεση τους.
Το σύνηθες είναι κάποιες ακραίες, στο metal ήχο, μπάντες να μαλακώνουν με τα χρόνια. Υπήρξαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις όπως αυτή των Αμερικανών Hexx. Ξεκίνησαν στα τέλη των 70ς-αρχές 80ς και κυκλοφόρησαν και ένα demo το 1983 όταν ακόμα χρησιμοποιούσαν το πολυφορεμένο Paradox για όνομα του συγκροτήματος τους. Την ίδια χρονιά αλλάζουν το όνομα τους (Hex είναι η κατάρα) με το καταπληκτικό ντεμπούτο ''No Escape'' να βγαίνει στα δισκοπωλεία χάρη στη Shrapnel Records. Power/Speed Metal πολλών μεγατόνων χωρίς καμιά περίπτωση διαφυγής.
Ένα από τα ομορφότερα ντεμπούτα του N.W.O.B.H.M. είναι αναμφίβολα το ''Heroes, Saints & Fools'' των Saracen (https://www.metalzone.gr/monuments/saracen-heroes-saints-fools). Από νωρίς έδειξαν την αγάπη τους προς το prog rock αλλά και τις πιο μελωδικές/εμπορικές φόρμες (Change Of Heart-1984) πάντοτε με μεγαλοφυείς ενορχηστρώσεις και ιδέες. Όταν το συγκρότημα επανασυνδέθηκε το 2000 από τους Steve Bettney (φωνή), Rob Bendelow (κιθάρες) και Richard Lowe (πλήκτρα), ο ήχος πλέον κυλούσε σε πιο prog rock φόρμες.
Παραφράζοντας το γνωστό λατινικό ρητό, καταλήγω στο ''όσο ζω, ακούω μουσική''. Και σε πιο προσωπική προσέγγιση, όσο ακούω μουσική, ζώ. Έχοντας τέτοιες σκέψεις και πεποιθήσεις, συνεχίζω να ακούω νέες μουσικές είτε metal είτε όχι. Και όσο αφορά το Metal, ψάχνω παλιές και άγνωστες μπάντες έχοντας όμως πλήρη επαφή με τα σημερινά ακούσματα και κυκλοφορίες. Στο ταξίδι της αναζήτησης, κάθε χρόνο ανακαλύπτω παλιά διαμαντάκια που έρχονται να προστεθούν στα αγαπημένα ακούσματα και ας έχουν ακουστεί από ένα ζευγάρι αυτιά που πλέον δεν σοκάρονται εύκολα.
Είναι απίστευτο το πόσες μπάντες επέστρεψαν/επανασυνδέθηκαν τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Συγκροτήματα που δεν κατάφεραν να κάνουν κάποιο όνομα στα 80ς ή να αποκτήσουν κάποιο συμβόλαιο και να το διαλύσουν στα 90ς-00ς. Ποσοτικά μιλάμε για τεράστιους αριθμούς. Τώρα πρέπει να δούμε πόσες από αυτές συνέχισαν και προσέφεραν κάτι νέο και ουσιώδες, κάποιο νέο δίσκο και όχι μόνο σποραδικές συναυλίες. Και από αυτές που έστω έβγαλαν νέους δίσκους, πόσοι είναι άξιοι να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Νομίζω πλέον ότι πέσαμε πολύ αριθμητικά και πλέον μπορούμε να μιλάμε για λίγες δεκάδες.