
Monuments
Μια εξαιρετική thrash metal μπάντα που δεν τα κατάφερε να γίνει μεγαλύτερη στην εποχή της από δικά της λάθη είναι οι Αμερικανοί Demolition Hammer. Ιδρύθηκαν το 1986 (σαν Overlord στην αρχή, ένα χρόνο μετά μετονομάστηκαν) όταν το thrash metal ανδρωνόταν και κέρδιζε οπαδούς και Τύπο. Οι Steve Reynolds (φωνή/μπάσο) και James Reilly (κιθάρες) έδειχναν από την αρχή τις ικανότητες τους να σπάνε κρανία με την δύναμη της μουσική τους. Το 1989 με την έλευση των Derek Sykes (επίσης κιθάρες) και Vinny Daze (drums) η σύνθεση παγιώνεται και με το ''Necrology'' demo δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια.
Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος ότι είναι η πρώτη heavy metal μπάντα που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη θετική σκέψη, στην αγάπη και στον Χριστιανισμό. Σίγουρα έμειναν ως και σήμερα οι πιο γνωστοί μιας και όλα τα παραπάνω παρουσιάστηκαν με ωραίες συνθέσεις hard rock και heavy metal μουσικής. Οι κιτρινόμαυροι πολεμιστές ξεκίνησαν λίγο διαφορετικα... Όχι μόνο στο όνομα (Roxx) αλλά στις θεματικές (τα γνωστά πάθη ενός άντρα, γκούχου γκουχ). Είμαστε ακόμα στο 1980 βέβαια.
Μπορεί οι νεότερες μπάντες να πατάνε σε παλιότερες,ισχυρές βάσεις και να έχουν έντονες επιρροές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους χαρακτήρα ή ότι δεν βγαίνουν δισκάρες. Παρθενογενέσεις πλέον σπάνιες. Βασικά και παλιότερα το ίδιο συνέβαινε απλά οι επιρροές των metal συγκροτημάτων στα 80ς προέρχονταν από classic ή hard rock των 70ς και διακρινόταν δυσκολότερα.
Πόσες και πόσες heavy metal μπάντες επαναδραστηριοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε ότι το heavy metal περνάει δεύτερη νιότη. Ειδικά στην Αμερική και στα 90ς, η κατάσταση είχε πάρει την κατιούσα. Αμέτρητες μπάντες διαλύθηκαν, οι υπόλοιπες συνέχισαν αυτοχρηματοδοτούμενα ή σε μικρές εταιρίες μιας και δύσκολα αποσπούσαν συμβόλαιο, ο Τύπος σε underground επίπεδα, οπαδοί κατά πολύ λιγότεροι, το ίδιο και τα μέρη που ήταν διαθέσιμα για συναυλίες. Στην Ευρώπη, σίγουρα δεν ήταν και τόσο της ''μόδας'' αλλά ποτέ δεν είχε τόσο πτωτική πορεία. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Κάποιος τρελαμένος οπαδός που τύγχανε να έχει και εταιριούλα από πίσω του, κάπου μεταξύ 2012-13, αποφάσισε να βγάλει μια κασσετοσυλλογή (mythological metal monsters) που τα τραγούδια που θα περιείχε θα αναφέρονταν σε μυθικά τέρατα.Έτσι η συλλογή έχει από Aphodite's Child μέχρι Sigh και από Mahavishnu Orchestra μέχρι Destroyer 666 και κάπου ανάμεσα Omen,Anthrax, Griffin,Angel Witch, Minotaur και άλλα. Αυτό θα πει μουσική πολυσυλλεκτικότητα. Το US Power Metal εκπροσωπήθηκε από τους Omen και τους Griffin.
Μια παρέα Ολλανδών που θρασάρει το 1984 με το όνομα Whiplash καλείται να αλλάξει το όνομα της μιας και κάποιοι Αμερικανοί το έχουν ήδη καπαρώσει το όνομα. Πριν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους demo, μετονομάζονται σε Thanatos. Δεν παίζουν ακόμα Death Metal, δεν υπάρχει το death metal ακόμα, τουλάχιστον όχι όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε. Στο demo του '84 αναγράφεται ότι παίζουν ultra heavy speed metal άρα όπως καταλαβαίνετε, οι ταμπέλες είχαν διαφορετική σημασία από τι σήμερα.
Η Γερμανική Noise Records έχει αφήσει ιστορία στους μεταλλικούς κύκλους με τις κυκλοφορίες της. Πολλές από τις μπάντες που είχε στο ρόστερ της διαμαρτυρήθηκαν για πολλά σε σχέση με την εταιρία, ιδιαίτερα για τα οικονομικά θέματα αλλά αυτό δεν παύει να θεωρούμε σφραγίδα ποιότητας π το λογότυπο της πάνω σε βινύλια,cds και κασέτες τις δεκαετίες του 80 και 90. Όπως με όλες τις εταιρίες, κάποιες τις είχε εμπροσθοφυλακή με καλύτερη διαχείριση και προώθηση (Helloween, Running Wild,Skyclad,Voivod και δεκάδες άλλες) και κάποιες δεν πήραν το απαιτούμενο ενδιαφερον που χρειάζονταν.
Όταν ψάχνω για μπάντες με τεχνικές/παικτικές ικανότητρες που να διαπρέπουν, πάντα έχω τον Καναδά με καλό μάτι. Είναι τόσα τα συγκροτήματα από εκεί που με έχουν καταπλήξει είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν που οι πιθανότητες για κάτι ανώτερο του μέσου όρου είναι υψηλές. Ειδικά στο thrash metal έχουν βγάλει μπαντάρες/δισκάρες που αν αρχίσω να τις καταγράφω θα τελειώσει το κείμενο εδώ. Ας μείνω μόνο στους Voivod οι οποίοι ήδη με το δεύτερο τους άλμπουμ ''Rrröööaaarrr'' πέρασαν σε άλλο επίπεδο.
Στο δεύτερο μισό των 90ς χορτάσαμε εκπληκτικό, Ευρωπαικό Power Metal και δυστυχώς κάποιες μπάντες πέρασαν αψήφιστα. Δίσκοι που σήμερα ακούγονται με νοσταλγία και συγκίνηση και αναρωτιόμαστε τι απήχηση θα είχαν αν αυτά κυκλοφορούσαν τώρα. Θα μου πείτε, και σήμερα έχουμε υπερπροσφορά δισκογραφικών αποτελεσμάτων και πολλά χάνονται μέσα σε αυτό το ποσοτικό χάος. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν οι δίσκοι των Headstone (Epitaph) έβγαιναν τη σήμερον ημέρα, δεν θα ενδιάφερε μεγάλη μερίδα οπαδών που αρέσκεται στο μελωδικό power metal.
Η παγκοσμιοποίηση, το ίντερνετ, η αποδοχή της σε μεγαλύτερη βαθμό από τον κόσμο και τα μμε και η ηλικία της (πάνω από 50 χρονών πλέον) έδωσε την ευκαιρία στη metal μουσική να γίνει αγαθό και διασκέδαση στα πιο απίθανα μέρη στον πλανήτη. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας, ηπείρου ή οτιδήποτε άλλου. Και όχι μόνο ως οπαδοί-ακροατές αλλά και ως μουσικοί-καλλιτέχνες. Κάπως έτσι πηγαίνουμε Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα Τυνησία για να υποκλιθούμε στους Myrath που έχουν καταφέρει τόσα πολλά παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν.