Monuments
Οι μεταλλάδες νιώθουν ότι μεταξύ τους υπάρχουν κοινοί δεσμοί αίματος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αλλά δεν παύει να νιώθουμε ότι κάτι μας ενώνει. Από την άλλη υπήρχαν και μεταλλάδες που όντως τους ένωναν τέτοιοι δεσμοί, συγγενικοί, όπως στην περίπτωση των Death Angel. Η πρώτη σύνθεση ξεκινά από τους συγγενείς Rob Cavestany (κιθάρες), Dennis Pepa (φωνή/μπάσο) και τον δεκάχρονο τότε Andy Galeon στα drums σαν Dark Theory. Το αλλάζουν σε Death Angel βλέποντας το συγκεκριμένο όνομα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου.
Το ‘’The Code Is Red... Long Live The Code’’ είναι ο ενδέκατος δίσκος, μιλάμε για full lengths, των Βρετανών grind deathsters Napalm Death. Κυκλοφόρησε στις 25 του Απρίλη του 2005 μέσω της Century Media Records.
Για έναν πολύ αγαπητό και πολύ γνωστό δίσκο, φαντάζομαι για τους περισσότερους θα μιλήσουμε σήμερα. Το ‘’Calling Card’’ του σπουδαίου Ιρλανδού blues rocker Rory Gallagher. Είναι η έκτη δισκογραφική δουλειά του, σίγουρα η πιο γνωστή και προβεβλημένη, η οποία περιέχει έτσι απλά, κομμάτια ύμνους. Το ‘’Calling Card’’ ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1976. Κυκλοφόρησε στις 24 του Οκτώβρη του 1976 από την Chrysalis Records και αργότερα σε remastered και με δυο ακόμα κομμάτια από την Buddah.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα μεγαθηρία της Metal μουσικής όπως οι Black Sabbath, Metallica, Iron Maiden και δεκάδες άλλα είναι υπεύθυνα για την αγάπη μας για τη συγκεκριμένη μουσική. Αλλά οι καιροί αλλάζουνε, το ίδιο και ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική. Ήδη κάποια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Κάθε γενιά θέλει τους δικούς της ήρωες. Και θα ήταν αδικια και αναληθές να πούμε ότι δεν έχουν βγει μπαντάρες την τελευταία εικοσαετία.
Έχουμε ακούσει πολλάκις ότι στα 70ς-80ς πολλά από τα μεγαθηρία της μουσικής μας κυκλοφορούσαν ακόμα και δυο άλμπομυς μέσα σε μια χρονιά. Και μάλιστα να είναι και τα δυο εξαιρετικά. Πολλά από τα χιλιακουσμένα τραγούδια της ζωής μου ανήκουν στην ίδια μπάντα, τους Thin Lizzy.
Αν και σκοπός μου είναι να γράφω για πιο άγνωστες μπάντες ή γενικότερα να υπάρχει ένας μόνος δίσκος τους που να έχει γραφτεί κείμενο, δεν μπορώ παρά να υποκύψω σε περιπτώσεις που ακούω κάτι και δημιουργούνται χιλιάδες εικόνες στο μυαλό μου. Πρέπει να γράψω για αυτό, να δαμάσω τους δαίμονες μέσα μου. Ή τους Αγγέλους στην περίπτωση των Sacred Warrior που υπερασπίστηκαν τον Χριστιανικό τρόπο ζωής προσφέροντας όμως ατσάλι Αμερικάνικης κοπής.
Αυτό με το σχίσμα των Batushka δεν είναι πρωτόγνωρο στη σκληρή μουσική. Υπάρχουν οι Oliver/Dawson Saxon, υπάρχουν οι Andy Scotts Sweet, υπάρχουν και τουλάχιστον καμιά δεκαριά ακόμα συγκροτήματα που μου έρχονται στο μυαλό αλλά δεν θα καταχραστώ το χώρο μου. Αυτό με την αυθεντικότητα και τα δικαιώματα συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ένα από τα παραδείγματα του ακραίου χώρας μας πηγαίνει στη Πολωνία να γνωρίσουμε τους Infernum. Ξεκίνησαν το μακρινό 1992 σαν ντουέτο (Anextiomarus-φωνή/έγχορδα και Tom Balrog- drums) και έτσι κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ντέμο .
Σε αυτό το ατέρμονο metalικό σύμπαν υπάρχουν άπειρες μπάντες. Άπειροι ήχοι. Από σχήματα που είναι πασίγνωστα και σε εξωσχολικούς. Από σχήματα που είναι γνωστά σε όλους τους metalheads. Και από σχήματα που πρέπει να μπεις στις μαύρες τρύπες του metalικού σύμπαντος και να μπεις στον δικό τους κόσμο. Οι Threshold έχουν την δική τους ιστορία σε μια τέτοια μαύρη τρύπα και ευτυχώς για την metalική μας πίστη έχουν ξεμυτίσει από αυτήν με τους δέκα τρεις δίσκους τους, ως τις μέρες μας, που σε αυτό το progressive metal που κινούνται είναι από αρκετά καλοί ως απλά εξαιρετικοί.
Σαράντα χρόνια σαν Dark Quarterer και ακόμα περισσότερο αν υπολογίσεις και τους Omega R, την πρώιμη μορφή τους σε πιο Prog/hard rock ηχοτόπια. Πάρα πολλά για να μοιράζεσαι με κάποιον άνθρωπο. Και όμως οι Gianni Nepi (μπάσο/φωνή) και Paolo "Nipa" Ninci (drums) είναι ακόμα μαζί, χωρίς να βιάζονται για οτιδήποτε. Η μουσική για αυτούς δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και ξέδωμα. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για 66-67 χρονους πλέον.