Monuments
Η Γερμανική Noise Records έχει αφήσει ιστορία στους μεταλλικούς κύκλους με τις κυκλοφορίες της. Πολλές από τις μπάντες που είχε στο ρόστερ της διαμαρτυρήθηκαν για πολλά σε σχέση με την εταιρία, ιδιαίτερα για τα οικονομικά θέματα αλλά αυτό δεν παύει να θεωρούμε σφραγίδα ποιότητας π το λογότυπο της πάνω σε βινύλια,cds και κασέτες τις δεκαετίες του 80 και 90. Όπως με όλες τις εταιρίες, κάποιες τις είχε εμπροσθοφυλακή με καλύτερη διαχείριση και προώθηση (Helloween, Running Wild,Skyclad,Voivod και δεκάδες άλλες) και κάποιες δεν πήραν το απαιτούμενο ενδιαφερον που χρειάζονταν.
Στο δεύτερο μισό των 90ς χορτάσαμε εκπληκτικό, Ευρωπαικό Power Metal και δυστυχώς κάποιες μπάντες πέρασαν αψήφιστα. Δίσκοι που σήμερα ακούγονται με νοσταλγία και συγκίνηση και αναρωτιόμαστε τι απήχηση θα είχαν αν αυτά κυκλοφορούσαν τώρα. Θα μου πείτε, και σήμερα έχουμε υπερπροσφορά δισκογραφικών αποτελεσμάτων και πολλά χάνονται μέσα σε αυτό το ποσοτικό χάος. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν οι δίσκοι των Headstone (Epitaph) έβγαιναν τη σήμερον ημέρα, δεν θα ενδιάφερε μεγάλη μερίδα οπαδών που αρέσκεται στο μελωδικό power metal.
Η παγκοσμιοποίηση, το ίντερνετ, η αποδοχή της σε μεγαλύτερη βαθμό από τον κόσμο και τα μμε και η ηλικία της (πάνω από 50 χρονών πλέον) έδωσε την ευκαιρία στη metal μουσική να γίνει αγαθό και διασκέδαση στα πιο απίθανα μέρη στον πλανήτη. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας, ηπείρου ή οτιδήποτε άλλου. Και όχι μόνο ως οπαδοί-ακροατές αλλά και ως μουσικοί-καλλιτέχνες. Κάπως έτσι πηγαίνουμε Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα Τυνησία για να υποκλιθούμε στους Myrath που έχουν καταφέρει τόσα πολλά παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Τις μέρες αυτές που εδώ στα γραφεία του Metal Zone ασχοληθήκαμε, σε άλλο κείμενο με το τελευταίο πόνημα των Firewind, ‘’Stand United’’, μας έπιασε, οκ με έπιασε η διάθεση να πιάσω παλιότερα, ναι παλιότερα πια αφού πέρασαν πάνω από δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία τους, άλμπουμ τους. Η αρχή τους στην Θεσσαλονίκη στα τέλη των 90ς από τον Κώστα Καραμητρούδη, πες τον και Gus G, γνωστό στα πέραντα της γης και για αυτήν την μπάντα αλλά και για την συμμετοχή του στους Dream Evil, Mystic Prophecy, σε περιοδεία των Arch Enemy και φυσικά από τα χρόνια που ήταν στην μπάντα του τρισμέγιστου Ozzy.
Φανταστείτε να είχε το πολίτευμα της Θεοκρατίας στην Ελλάδα. Εδώ είμαστε ένα μπουρδέλο με τη Δημοκρατία, που να είχαμε και κάτι τέτοιο. Και όμως, σε άλλες εποχές και κράτη, ο πολιτισμός τους οδηγήθηκε από τη Θεοκρατία. Το αν τα πήγαν καλύτερα ή χειρότερα, δεν είνα της παρούσης. Το συγκεκριμένο πολίτευμα υπήρξε έμπνευση για την ονομασία της μπάντας ενός Αμερικανού μεταλλά, βαθιά θρησκευόμενου, του Matt Smith.
Άλλη μια πονεμένη ιστορία από μια μπάντα που βρέθηκε στην κορυφή από ένα κύμα του nwobhm αλλά σύντομα αναποδογύρισε και βυθίστηκε. Ο λόγος για τους Dark Star από το Birmingham. Από το 1973 και ως το 1979, οι Rik Staines (φωνή) και Dave Harrison (κιθάρες) είχαν μαζί με άλλους τους Sweaty Betty. Ακόμα και ο drummer Pete Boot (Budgie) πέρασε από τις τάξεις τους. Τελικά ο Rik και ο Dave αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζί και έφτιαξαν τους Suicide για κανά χρόνο πριν ονομαστούς Berlin (1979) και το δουν σοβαρότερα.
Μας αρέσει ο χαβαλές. Στη ζωή, όχι στη μουσική. Λίγες μπάντες έχουν συνδυάσει το χαβαλέ στη metal μουσική και το αποτέλεσμα δεν είναι για τα γέλια.Τρανταχτό παράδειγμα οι Σουηδοί Cranium που για κάποιο λόγο τους είχα πάντοτε στο μυαλό μου μαζί με τους Nifelheim. Για αυτό ευθύνεται ότι μιλάμε και στις δυο περιπτώσεις για μπάντες καταγόμενες από Σουηδία, με το thrash metal να είναι η βάση τους, παρατσούκλια, αρχηγόπουλα να είναι αδέρφια, ίδια εταιρία (Necropolis Records) και τέλος για κάργα μεταλλάδες ως το κόκκαλο.
Κάμελοτ,Ιππότες Στρογγυλής Τραπέζης, Μάγος Μέρλιν, Άγιο Δισκοπότηρο, Εξκάλιμπερ,Βασιλιάς Αρθούρος. Βρεττανική ιστορία/μυθολογίαπου έγιναν πολύ αγαπητά από την metal κοινότητα, είτε σαν διάβασμα είτε σαν ακούσματα με αντίστοιχη θεματολογία. Και όχι μόνο...Πολλά συγκροτήματα ονομάστηκαν δανειζόμενα κάποιο από αυτά. Τραβώντας το ακόμα πιο πολύ, έχουμε ακόμα και καφετέριας, κλαμπάκια, συνδέσμους κτλ.
Δυο αγαπημένοι για μένα δίσκοι του Doom Metal είναι το Count Raven - Storm Warning (https://www.metalzone.gr/monuments/count-raven-storm-warning) και Saint Vitus-C.O.D. Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο δίσκοι; Μα φυσικά τον Σουηδό Christian Linderson στο μικρόφωνο. Οι Terra Firma που δημιουργησε αργότερα δεν με έπεισαν καθόλου με τον stoner ήχο τους και είχα χάσει τα ίχνη του. Και το θαύμα γίνεται to 2007 και λέγεται Lord Vicar.
Δεν νομίζω ότι θα αργήσουμε να συμφωνήσουμε ότι ο κλασσικότερος ύμνος που δοξάξει το heavy metal είναι το τραγούδι ''Heavy Metal Mania'' των Βρεττανών Holocaust. Πολλά τραγούδια έχουν βγει από τότε με αυτή τη θεματολογία αλλά νομίζω ότι αυτό έχει συνδεθεί για πάντα ως το πιο κλασσικό. Και το αξίζει. Εκτός του ότι είναι τραγουδάρα, εκτός του ότι συνδεόμαστε με τους στίχους, δείχνει και μια νεογνή heavy metal μπάντα, τόσο παθιασμένη με τη μουσική που το πρώτο πράγμα που ηχογράφησε είναι ένα τέτοιο τραγούδι.