Το Grindcore δεν είναι απλά ένα άλλο υποείδος μουσικής. Είναι τρόπος ζωής, φιλοσοφία, διασκέδαση, χιούμορ και πολλά άλλα τα οποία συμπεριλαμβάνονται και εκφράζονται με τον πλέον ακραίο τρόπο. Ήχος και στιχουργικό περιεχόμενο στο κόκκινο, σίγουρα όλα εκτός ορίων. Για λίγους. Σαν τις ταινίες τρόμου. Οι περισσότεροι τις αποφεύγουν αλλά αυτοί που λατρεύουν τέτοιου είδους ταινίες, έχουν σχεδόν δει τα άπαντα που αξίζουν και όχι μόνο.
Το Αμερικάνικο Power Metal ήταν ανέκαθεν σκληρότερο του Ευρωπαικού. Στας Ευρώπας ίσως να το χαρακτηρίζαμε και power/thrash. Χιλιάδες μπάντες έπαιξαν δυναμικό, τρελαμένο metal στην Αμερική αλλά μόνο μια (που γνωρίζω εγώ) αυτονομάστηκε...Powermad. Τα παιδιά της Minneapolis ξεκίνησαν το 1984 παίζοντας σκληρότερα χρόνο με το χρόνο μιας και εκείνη την εποχή οι μπάντες συναγωνιζόντουσαν μεταξύ τους όσο αφορά τη δύναμη (και κάπως έτσι προέκυψε το thrash metal). Το κουαρτέτο ήδη είχε δημιουργήσει τις πρώτες του συνθέσεις το 1985 ενώ ακολούθησαν και μεταγενέστερες στα επόμενα δυο χρόνια.
Προσφάτως, οι Δανοί Witch Cross κυκλοφόρησαν το τρίτο τους δίσκο, το δεύτερο μετά την επανασύνδεση τους το 2011. Ανήκουν στη κατηγορία των συγκροτημάτων που αναζητούν τη δεύτερη ευκαιρία από τους εαυτούς τους αλλά και τους οπαδούς. Το παρόν τους είναι τουλάχιστον αξιοζήλευτο χωρίς βέβαια να τίθεται θέμα σύγκρισης με το εκπληκτικό εκείνο ντεμπούτο του 1984, το ‘’Fit For Fight’’. Επηρεασμένοι όσο δεν πάει από το ήχητικό κύμα του new wave (metal) που ευδοκιμούσε στην Αγγλία στις αρχές των 80ς, η ίδια η μπάντα έπαιζε ανάλογα, απλά ήταν από Δανία.
Το prog rock μεγαλούργησε στα 70 και ήταν σε ύφεση στα 80ς. Οι συθέσεις στα τέλη των 70ς είχαν φτάσει σε δυσθεώτητα επίπεδα ποιότητας αλλά και ηχητικής και καλλιτεχνικής μεγαλομανίας με τους οπαδούς να κουράζονται σταδιακά. Τα μουσικά είδη που εμφανίστηκαν στα 80ς, σαφώς πιο απλουστευμένα κέρδισαν το νεαρό κόσμο με την αμεσότητα και την δύναμη τους. Το prog rock επανήλθε τη δεκαετία των 90ς, ως neo-prog rock. Η νέα φουρνιά διόρθωσε κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες των παλιών αλλά γενικότερα βασίστηκε στον μουσικό πλούτο τους. Αμέτρητα τα παραδείγματα που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η Γαλλική σκηνή πρόσφερε αρκετές σημαντικές και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες στο χώρο του κλασσικού heavy metal στα 80ς, με πολλές από αυτές να έχουν γαλλόφωνα φωνητικά. Αυτό σε κάποιους αρέσει πολύ και κάποιοι το μισούν μιας και η Γαλλική γλώσσα είναι πολύ ιδιαίτερη και αρκετά αταίριαστη (στο μυαλό μας) με το heavy metal. Εγώ πάντως τάσσομαι φανατικά προς την πρώτη ομάδα, δηλαδή αυτών που αγαπούν τα γαλλικά στο heavy metal. Τρανταχτό παράδειγμα οι Sortilege που κυκλοφόρησαν δυο δίσκους τραγουδισμένους σε διαφορετικές γλώσσες.
Τον Σεπτέβρη κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των Ισπανών folk/power metallers Mago De Oz. Βέβαια η μπάντα δεν έχει καμιά σχέση σαν σύνθεση με αυτή του τρίτου (La leyenda de La Mancha) ή τέταρτου δίσκου τους (Finisterra) που τις θεωρώ και ως τις καλύτερεςστιγμές της μπάντας. Μόνο ο drummer και ο βιολιστής έχουν μείνει από τότε, άρα καταλαβαίνετε την τεράστια διαφορά. Η μπάντα έχει ζήσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες και έχει προσαρμοστεί πολλές φορές. Από τις Iron Maiden επιρροές των 80, στα πιο folkish/power 90ς-00ς ενώ τελευταίες δεκαετίες το metal έχει σχεδόν περιοριστεί.
Οτιδηποτε είναι σοκαριστικό μας προσελκύει. Ένα ακραίο εξώφυλλο, περίεργοι ήχοι, πειραματισμοι, αμφίεση, δηλώσεις, οτιδήποτε. Κάτι που θα ξεχωρίσει ένα καλλιτέχνημα από τα άλλα. Δεν μιλάμε για τη μουσική καθ’ αυτή. Αυτή έχει τη δύναμη να σε κάνεινα την λατρέψεις ή να την μισήσεις από μόνη της. Μιλάμε για το δεύτερο επίπεδο, το βοηθητικό, αυτό που θα σε πείσει να ασχοληθείς με τη μουσική ενός συγκροτήματος. Μετά ξεκαθαρίζει το τοπίο από μόνο του. Οι Lifelover από τη Σουηδία είχαν ειρωνικό όνομα. Μόνο λάτρεις της ζωής δεν ήταν, τουλάχιστον αυτό έδειχναν μέσω του μουσικού τους πεσιμισμού.
Τρέφω απίστευτη αγάπη για τους δυο δίσκους των Holy Terror. Εμπεριέχονται ότι θα μπορούσα να ζητήσω από μια speed/thrash μπάντα της εποχής. Η βραχύβια καριέρα των Holy Terror διήρκησε από το 1985 μέχρι το 1991. Η πενταμελής σύνθεση της μπάντας σταθεροποιήθηκε το 1987 με την έλευση του Joe Mitchell πίσω από το drum kit αντικαθιστώντας τον Jack Schwartz (ο οποίος είχε παίξει στο ντεμπούτο των Dark Angel) και με την ίδια ομάδα κυκλοφόρησαν τα δυο απόλυτα μνημεία του ήχου, το ‘’ Terror and Submission’’ το 1987 και το ‘’ Mind Wars’’ του 1989.
Το 2005 οι Καναδοί θεούληδες Voivod έχασαν το κιθαρίστα τους, Piggy (Denis D'Amour) από καρκίνο. Ένα χρόνο αργότερο κυκλοφόρησαν το ‘’Katorz’’ , τον δέκατοτεταρτο δίσκο τους (quatorz για του γαλλομαθείς) που είναι ο πρώτος δίσκος που περιέχει κιθαριστικά μέρη του Piggy ενώ έχει ήδη απεβιώσει. Κάτι είναι και αυτό. Όμως, στο συναυλιακό τομέα έπρεπε να υπάρξει κάποιος αντικαταστάτης και τα μέρη του δεν τα λες και εύκολα. Τι πιο λογικό και ταιριαστό να θέλεις ένα ΠΑΙΧΤΑΡΑ, Καναδό και οπαδό των Voivod να τον αντικαταστήσει.
Μπορεί η Γερμανική σκηνή να έβραζε στα 80ς αλλά η Γειτονική Αυστρία είχε πολύλιγότερες καλές περιπτώσεις. Οι Maniac από το Tyrol δημιουργήθηκαν το 1983 και δυο χρόνια κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο από την Hot Blood Records για Ευρώπη και Koch Records για Αμερική. Τευτονικό Power/Speed Metal που χρωστούσε αρκετά στους πρώιμους Helloween, Running Wild, Accept και η λίστα συνεχίζεται. Ωραίος δίσκος με καλές στιγμές αλλά όχι τόσο ώστε να ξεχωρίσει στο παγκόσμιο στερέωμα. Στο ντεμπούτο η μπάντα ήταν τετραμελής με session drummer.