1985

Κάποιοι μουσικοί στους heavy metal κύκλους, έχουν σχολιαστεί πολύ, θετικά ή αρνητικά, για κάποιο χαρακτηριστικό τους που δεν έχει σχέση με την ίδια τη Μουσική. Ο King Diamond για το βάψιμο, o Glen Benton για τον ανάποδο σταυρό στο μέτωπο και ατελείωτα παραδείγματα που θα χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χώρο για να αφιερώσω. Κάτι ανάλογο ''έπαιξε'' και με τον Καναδό Jon Mikl. Ποιος είναι αυτός; Ο τραγουδιστής/μποντιμπιλντεράς των THOR. Συζητήθηκε κατά πολύ για τη σωματική του ρώμη και όντως ο 70χρονος πλέον Jon κέρδισε πολλούς τίτλους πάνω σε αυτό, σε όλο τον κόσμο. ΔΕΝ ήταν μόνο αυτό.

Με θυμάμαι μικρό να πηγαίνω σε δισκοπωλεία και να διαλέγω δίσκους για να μου τους αντιγράψουν σε κασέτες. Αν μάλιστα επέλεγες να ήταν χρωμίου, πολλές φορές έφθανε την ίδια τιμή με αυτή του βινυλίου. Μικροί είμασταν, λάθη κάναμε και έτσι μαθαίναμε. Ένα από τα λάθη αυτά ήταν που έβλεπα τον δίσκο των Tröjan, ''Chasing the Storm'' σε χαμηλή τιμή (1500-2000 δρχ) και δεν το έπαιρνα ποτέ. Νόμιζα ότι ήταν κάποιο soundtrack και το περνούσα στα γρήγορα. Εννοείται ότι αυτός που είχε το δισκάδικο (επαρχία) δεν είχε ιδέα, είχε όλα τα είδη μουσικής.

Λίγο πολύ, τα πράγματα γύρω από τους Lizzy Borden είναι γνωστά στο μεταλλικό κοινό μιας και υπήρξαν (και είναι ακόμα) μια δημοφιλής μπάντα. Το συγκρότημα από το Λος Άντζελες δημιουργήθηκε πίσω στο μακρινό 1983 και πήρε το όνομα από μια κοπέλα με το ίδιο όνομα που σκότωσε τον πατέρα της και την μητριά της με τσεκούρι. Κάπως έτσι, ο ένας εκ των αδερφών Harges, υιοθέτησε το όνομα αλλά το image αυτής της κοπέλας-δολοφόνου κρατώντας συχνά εκτός από το μικρόφωνο της μπάντας, και ένα τσεκούρι. Ο μικρότερος κατά δυο χρόνια αδερφός, περιορίστηκε στο να κρατά ΜΟΝΟ τις μπακέτες.

Βρισκόμαστε στις αρχές των 80ς στη Δανία και ένα συγκρότημα με το όνομα Mercyful Fate θα φέρει το σκοτάδι στο τότε metal με τον δικό του τρόπο αφήνοντας το όνομα του γραμμένο με χρυσά γράμματα στη ιστορία.

Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος ότι είναι η πρώτη heavy metal μπάντα που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη θετική σκέψη, στην αγάπη και στον Χριστιανισμό. Σίγουρα έμειναν ως και σήμερα οι πιο γνωστοί μιας και όλα τα παραπάνω παρουσιάστηκαν με ωραίες συνθέσεις hard rock και heavy metal μουσικής. Οι κιτρινόμαυροι πολεμιστές ξεκίνησαν λίγο διαφορετικα... Όχι μόνο στο όνομα (Roxx) αλλά στις θεματικές (τα γνωστά πάθη ενός άντρα, γκούχου γκουχ). Είμαστε ακόμα στο 1980 βέβαια.

Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλος όσο αφορά τη μουσική. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής επειδή έτσι πρέπει. Δεν ευχαριστιέμαι καθόλου το hardcore ή το punk rock για παράδειγμα με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά. Και δεν μου αρέσει καν όταν προστίθονται σαν κυρίαρχα ή πρόσθετα στοιχεία  στο heavy metal.  Και πάλι κάποιες δισκογραφικές δουλείες όπως το ντεμπούτο των Onslaught απαλλάσσονται από κάθε αρνητική διάθεση μιας και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.

Σαν μανιτάρια ξεπετάγονταν τα συγκροτήματα που έπαιζαν heavy metal στον πάντοτε βροχερό καιρό του Ηνωμένου Βασιλείου. Στις αρχές των 80ς σφοδρότατο κίνημα (N.W.O.B.H.M.) από ατελείωτες μπάντες που ηχογραφούσαν 7'' και έπαιζαν συνοικιακά για (δυστυχώς) βραχύβιο χρονικό διάστημα πριν χαθούν στη λήθη. Εννοείται ότι κάποιες έγιναν μεγάλες και τρανές μα οι περισσότερες απλά πρόλαβαν να δημιουργήσουν κανά δισκάκι ή κανά flyer από συναυλία τους να χουν να θυμούνται τα παιδιά/εγγόνια τους. 1980 λοιπόν και οι Apocalypse δημιουργούνται στο Λονδίνο.

Μια από τις πιο φημισμένες και εμπορικά επιτυχημένες glam metal μπάντες είναι οι Ratt. Με πλούσια δισκογραφία, κάποια από τα οποία έφτασαν να γίνουν πολυπλατινένια για να μπορέσετε να πιάσετε τους σωστούς αριθμούς στο μυαλό σας. Υπάρχουν πολλά που μορούν να γραφτούν για τη ίδια τη μπάντα, τη δισκογραφία της, τα μέλη της και χίλια δυο άλλα, αλλά ας περιοριστούμε στα πολύ βασικά.

Οι Venom υπήρξαν προπάτορες και οδηγοί στα ακραία ήδη του metal που ακολούθησαν. Δοθάστηκαν και τιμήθηκαν όπως τους αξίζει και αντιγράφτηκαν από εκατοντάδες άλλες νεότερες μπάντες. Υπάρχει και μια μπάντα που θυμίζει έντονα τους Venom, είναι σχεδόν συνομίλικη της, δισκογραφικά καταπληκτική και όμως δεν είχαν την ίδια απήχηση. Ο λόγος για τους Ιταλούς Bulldozer που αν και οι ίδιοι ξεκίνησαν σαν power trio το 1980 δεν κατάφεραν να προχωρήσουν γρήγορα και άμεσα.

ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.