monument

Ανάμεσα στις πρώτες αναμνήσεις που έχω με τη σύζυγο μου (2003) η μια είναι η πρώτη mp3 συλλογη σε cd που μου έκανε για να ακούμε στο αυτοκίνητο. Αδαής με την τεχνολογία αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε που σε ένα δισκάκι είχε δεκάδες δίσκους και αντίστοιχες μπάντες. Σε αυτή την πρώτη συλλογή, το συγκρότημα που μου έκανε εντύπωση και δεν γνώριζα ήταν οι Φιλανδοί Ensiferum. Αν και το συγκρότημα ήταν αρκετά παλιό (1995), το μόνο που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την εποχη ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο το 2001.

Η Γαλλία ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει συγκροτήματα παγκόσμιας εμβέλειας στο heavy metal στα 80ς-90ς παρόλο το μεγάλο αριθμό οπαδών και συγκροτημάτων. Όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες και πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Πιθανότατα να φταίει και η χρήση της μητρικής γλώσσας που προτιμήθηκε στα 80ς από αρκετές heavy metal μπάντες. Αργότερα, στα πιο ακραία είδη, thrash/death δηλαδή, συγκροτήματα όπως οι Loudblast, No Return, Massacra, Aggressor επέλεξαν την αγγλική αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις ότι κάποια έγινε τεράστιο όνομα.

2008. Δεκαπέντε χρόνια πριν. Ήδη κάποια άλμπουμς άφησαν εποχή φθάνοντας σε πολλα ζευγάρια αυτιά, κάποια πέρασαν και δεν ακούμπησαν καν, και κάποια αποσχόλησαν μικρές ομάδες οπαδων με βάση τα ακούσματα τους. Κάπως έτσι περνάμε στους Crom, μια Γερμανική Epic Power/Heavy Metal μπάντα που προσκυνά την επική περίοδο των Bathory. Το όνομα Crom προήλθε από το παρατσούκλι του βασικού οργανοπαίχτη, τραγουδιστή, συνθέτη Walter Grosse που τον συναντήσαμε στα πρώτα χρόνια των Dark Fortress πίσω από τα έγχορδα.

Μια φορά και ένα καιρό (1979) υπήρχε μια άγνωστη Σουηδική μπάντα μερικών εφήβων με το όνομα Force. Η αυθεντική τετράδα περιλάμβανε τους John Norum, Peter Olsson, Tony Reno και φυσικά τον Rolf Magnus Joakim Larsson, δηλαδή τον Joey Tempest.Ξεκίνησαν με διασκευές από γνωστές μπάντες της Αγγλίας και της Αμερικής από όπου και άντλησαν τις πρώτες τους επιρροές.

To Progressive Rock (θα) μνημονεύεται για τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν στο συγκεκριμένο είδος τη δεκαετία του ΄70. Εννοείται ότι και σε άλλες εποχές έχουν δημιουργηθεί πανέμορφα ακούσματα, απλά στη συγκεκριμένη δεκαετία είχαμε εκπληκτικό συνδυσμό ποιότητας-ποσότητας. Το neo-progressive rock, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του αφορά παρόμοιο ήχο σε πιο προσφατες εποχές. Μια μπάντα που είναι εγκληματικά άγνωστη παρά στους ρέκτες του είδους είναι οι Πολωνοι Collage.

ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.

Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ή να το δεχτούμε, η δεκαετία των 90ς δεν ήταν καλή για το thrash metal. Μετά το 1991-92, ελάχιστες καλές κυκλοφορίες βγήκαν στο είδος. Και κάποιες ακόμα βέβαια που ακουγόντουσαν πιο μοντέρνες, πιο γκρουβάτες, πιο καινοτόμες, πιο πειραματικές αλλά αν ήθελες να ακούσεις κλασσικό thrash, έβρισκες λίγες καλές κυκλοφορίες. Εννοείται ότι οι περισσότερες είχαν βασικότερη επιρροή τους Slayer και γενικότερα το Αμερικάνικο thrash σε αντίθεση με τις σημερινές εποχές που κατά μεγάλο ποσοστό παίζουν θυμίζοντας Τευτονικό thrash.

Πολλοί θεωρούν ταυτόσημο του AOR τους Journey και όχι αδίκως. Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι εξ’αρχής. Μπορούν να γραφτούν τό,οι ολόκληροι για τη βιογραφία της μπάντας αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει περί του παρόντος. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στο San Francisco το 1973 και ηχητικά ακουγόταν σαν jazzy progressive rock, τουλάχιστον στα τρία πρώτα άλμπουμς τους. Δεν ξεχνάμε ότι μιλάμε για διαφορετική σύνθεση. Μάλιστα στο ντεμπούτο τους το 1975 είχαν δυο κιθαρίστες και το riffing ήταν βασικό συστατικό της μουσικής τους.

Εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος παγκοσμίως, έμαθα τους Dimmu Borgir με το εκπληκτικό και κορυφαίο ‘’Enthrone Darkness Triumphant’’, ένας εκπληκτικος συνδυασμός μελωδικής συμφωνικότητας και black metal. Ο λόγος που τους μάθαμε τη συγκεκριμένη εποχή δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Τους Νορβηγούς πλέον είχε αναλάβει η Nuclear Blast και γι αυτό είχαν εξαιρετική διανομή και διαφήμιση. Και αυτοί όμως από την πλευρά τους είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο υλικό τους γι αυτό και τους καπάρωσαν. Δίσκοι σαν το ‘’Stormblast’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ούτε κάθε πενταετία-δεκαετία θα έλεγα.

Η δεκαετία των 70ς ευλόγησε  καλλιτεχνικά τη Σκοτσέζικη μπάντα των Nazareth με δίσκους-σταθμούς του hard rock. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1968 από τα αναπομείναντα  μέλη των Shadettes. Λογικό και επακόλουθο η μουσική τους κατεύθυνση να είναι σε πιο ροκ λημέρα μιας και μιλάμε ακόμα για 60ς. Το συγκρότημα μετακόμησε στο Λονδίνο το 1970 και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένα χρόνο αργότερα. Μουσικά κυμαίνονταν κάπου ανάμεσα στα blues, το folk και βεβαίως το hard rock.